Zwart-wit

Toen ik de werktitel boven dit blog zette met het idee dat ik dat later zou veranderen kreeg ik opeens een levendige herinnering aan iets dat ik in mijn jeugd meemaakte. En die was zo sterk dat ik de niet bepaald originele titel liet staan, met het idee er wat over te schrijven.

Ik moet een jaar of 6 geweest zijn en ik weet nog precies op welke plaats het gebeurde: in de straat waar we woonden voor het huis van een overbuurman. Je had vroeger een soort zoute poeder als kindersnoep, ik was er dol op. Nog steeds trouwens eet ik regelmatig zoute drop, ik heb iets met zout. Dat poeder bestond uit hele fijne korreltjes in de kleuren donker-beige en wit, en heette daarom zwart-wit. Het zat in plastic buisjes van naar schatting een centimeter of 8 (schat ik nu). Ik had voor het huis van buurman Nab dat buisje open gemaakt en liet de inhoud met mijn hoofd achterover naar binnen glijden. Waarschijnlijk omdat ik het buisje aan twee kanten had opengemaakt stortte de inhoud zich in een klap in mijn adempijp. Ik kon werkelijk niet meer ademen. Ik zette het op een lopen langs de huizen en het gangetje ernaast om achterom mijn moeder nog te bereiken om afscheid te nemen want ik wist zeker dat ik zou stikken. Ik denk dat ik 30 tot 50 meter heb gelopen zonder adem toen dat zwart-wit nat was geworden en ik weer enigszins naar adem kon happen.

O ja, dit zijn zwart-wit-foto’s uit de straat dus.

Groetjes

rené