Zwanen en kolibri-vlinder

Eergisteren de zwanen, gisteren de kolibri-vlinder.

Toen ik eergisteren in volle vaart op de pont afstormde en vlakbij was ging toch de klep omhoog. Het zij zo, dacht ik, ik moet kennelijk nog even aan deze kant blijven om een foto te maken. Dus ik ging een eindje verderop op het voetgangersbruggetje staan en zowaar: twee zwanen, een met jonkies op de rug. Maar die waren snel onder het bruggetje verdwenen. Die komen aan de andere kant weer tevoorschijn, besloot ik, dus ik fietste naar de spoorbrug, zette mijn fiets op slot en wachtte. Inderdaad, daar kwamen ze aan, vader moeder en twee kleintjes.

Maar het was wel in de schaduw. Edoch een eindje verderop scheen de zon en daarheen waren ze op weg. Dus ben ik dáár gaan staan, en het resultaat mag er zijn vind ik. De eerste foto is de mooiste, dat was de honderdentiende die ik maakte. In totaal 121 zwanenfoto’s, echt waar. Ik weet gewoon dat je het zo moet doen, veel foto’s maken en niet wachten op DE foto, want dan komt die misschien niet en dan heb je niks. De eerste foto van dit blog ervoer ik trouwens wel als DE foto, maar vele anderen mogen er ook zijn, dus daar plaats ik er ook wat van.

Geduld moet je er wel voor hebben.

Dat was dus eergisteren op weg naar de tuin. Maar gisteren zat ik in mijn tuin van de vlinders te genieten, en de verbinding daarmee te voelen, althans met de gemeenschappelijke bron, toen er voor de tweede keer dit seizoen een kolibri-vlinder langs kwam. En ik had juist mijn goede tele op mijn camera geschroefd. Het werden geen 121 foto’s maar “slechts” 40. Daarvan kon ik er meer dan de helft wegdoen, allemaal onscherp, dat beestje is razendsnel.

Vanavond naar de Stones.

Groetjes

rené