Zwammen en paddestoelen in het Vliegenbos

Ons volkstuinenpark grenst aan het Vliegenbos, en heel af en toe ga ik daar eens in kijken. Een dag of tien geleden heb ik dat weer eens gedaan en heb me toen qua fotografie geconcentreerd op de zwammen en de paddestoelen. Mijn spellingscontrole zegt paddeNstoelen, maar dat vind ik lelijk.

Het bos zelf was natuurlijk ook mooi, en daar heb ik dan ook af en toe fotootjes van gemaakt, maar die vond ik minder interessant, dus in dit blog alleen dat waarop ik echt gefocust was.

De natuur blijkt rustig haar gang te gaan in de stad waar de haat en het geweld de laatste tijd, net zoals in de rest van de wereld, de kop op steekt. Ik ga ermee om zoals ik ook met de ellende in Amerika en het Midden-Oosten omga: ik probeer er zo weinig mogelijk van te vinden, geen oordeel te hebben. Al heb ik dat natuurlijk toch enigszins, maar op een andere manier dan gebruikelijk denk ik. Ik vind het uitingen van een achterhaalde fase van de mensheid, uitingen van medemensen die nog steeds niet snappen waar het om gaat en hoe het kan zijn. Die het besef missen dat we allemaal mensen zijn die uit dezelfde bron afkomstig zijn en we dus anders met elkaar kunnen en moeten omgaan.

Ik dacht dat we het dieptepunt wel gehad hadden, maar dat blijkt dus toch nog niet het geval te zijn. Het enige wat ik zelf kan doen is niet meegaan met standpunten van de ene of de andere partij omdat je dan die polarisatie voedt. Daarom probeer ik er gevoelsmatig afstand van te houden en in mezelf het besef van compassie, medemenselijkheid en liefde te omarmen. Veel meer kan ik niet doen.

En hopen dat moeder aarde, waar we ook allemaal onderdeel van zijn, het allemaal nog trekt en er van die kant geen enorm evenwichts-herstel komt, hopend dat we dat zelf voor elkaar krijgen. Op den duur gaat het goed komen, maar voor dit moment ben ik niet erg optimistisch.

Groetjes

rené