Zelfportretten

Ja wie ben je eigenlijk? Ben je hoe je door anderen gezien wordt, of hoe je jezelf ziet? Als je daarvan uitgaat blijf je vooral aan de buitenkant steken, want de essentie laat zich niet zo makkelijk aflezen aan wat je aan de oppervlakte kunt zien, aan wat je doet in dit leven en hoe je er uit ziet.

Vooral als je niet een duidelijke bezigheid hebt waar je je met hart en ziel voor inzet….. een beroep bijvoorbeeld waarvan je als kind al wist dat je dat ging uitoefenen omdat je je nou eenmaal schrijfster of kleermaker “voelt”….. wordt de bepaling wie je nou eigenlijk echt bent moeilijker. Of misschien toch juist makkelijker, want wat zegt je beroep nou over wie je echt bént?

In mijn optiek ben je weer geïncarneerd om iets specifieks te leren, en als je een duidelijk omschreven beroep hebt kun je misschien sneller bepalen wat dat beroep je nou eigenlijk heeft te leren. Van de andere kant kun je dan wel weer makkelijker in de val lopen van je te identificeren met wat je doet, je BENT schrijver, je BENT kleermaker. Maar in mijn optiek BEN je dat dus niet. In die zin zou je kunnen zeggen dat mensen zonder duidelijke taak/roeping in dit leven het makkelijker hebben om de kern van hun wezen te ontdekken.

Identificatie van mijn wezen met mijn activiteiten was in mijn geval altijd tamelijk los. Ik heb 20 jaar gezongen, maar was ik zanger? Ik wist altijd dat ik op mijn 49ste zou stoppen met zingen, en dat is ook gebeurd, ik kon het gemakkelijk loslaten. Nou ben ik waterman en die zijn sowieso gezegend met een groot relativeringsvermogen. Misschien ben ik daarom wel waterman geworden, wie zal het zeggen.

Ik kan geen danspas onthouden maar als ik vrij dans ben ik super gelukkig en inderdaad vrij, voel ik een bijna goddelijk contact. Ben ik danser? Niet dus want dan moet je echt je bewegingen onthouden. Wat het me leert is dat je niet iets hoeft te “zijn” om de essentie ervan op waarde te kunnen schatten, om er van te leren dus.

Dit soort gedachten kwamen bij mij op toen ik een paar dagen met dit project bezig was. Ben ik dit nou nog, wat betekent uiterlijk, schijnt mijn ziel nog door de uiterlijke vervormingen heen etc. etc. Ik ben vandaag 71 geworden en heb kennelijk behoefte om eens echt stil te staan, een beetje de stand van zaken in ogenschouw te nemen. Op zoek naar de zin van het leven, of de zin van mijn leven. Is dat trouwens niet hetzelfde? Nou heb ik nog nooit iemand het definitieve antwoord op de zin van het leven horen geven, en volgens mij kan dat ook niet. Maar paradoxaal genoeg heb ik toch het idee dat ik er ondanks dat steeds dichter bij kom.

Groet

René