Wat een leuke stad

Het voelde gisteren aan als de eerste dag van de rest van mijn leven. En gelukkig niet als de eerste dag van het restje van mijn leven, ik reken kennelijk toch op een langer verblijf op dit ondermaanse dan 1 jaar. De genen zijn goed, mijn vader werd 92 en zijn zussen en broers werden ook oud.

Gisteren de stad maar eens op een andere manier getackeld: gelopen naar het C.S. en daar de eerste tram genomen die vertrok. Dat bleek de 2. Ik wilde eerst naar het eindpunt maar toen ik bij het Concertgebouw was aangekomen besloot ik uit te stappen en het Stedelijk binnen te wandelen. Dat kan weer zonder tijdsslot. Een half uurtje rondgestruind en toen via het Vondelpark, de Hallen en de Kinkerstraat door de stegen weer naar huis.

Ik begin de namen van die stegen zo langzamerhand toch in mijn geheugen te hebben: Luciensteeg, Duifjessteeg, Enge Lombardsteeg. Pas nu begreep ik waarom de laatste zo heet: de brug in het verlengde ervan over de Oudezijds Voorburgwal heet de Lommert brug. Aha, Lombard betekent natuurlijk Lommert, en daar is inderdaad de ingang van de bank van lening die ik een paar dagen geleden hier liet zien.

Je raakt altijd wel met iemand in gesprek, ook gisteren. Het leukst was toch wel met twee mannen op de Elandsgracht. Ik liep ze voorbij en zei tegen de ene: ik ken u. Wist ook meteen waarvan: Flesseman. Zijn vader had daar gezeten en bleek een jaar voordat ik met pensioen ging overleden, al kon ik me hem niet meer herinneren. Toen ik zei dat ik van de receptie was zei hij: ah, u was toch van de foto’s? Ik heb nog een foto van u aan de muur hangen met mij en mijn vader er op. En toen herinnerde ik me die plotseling: die had ik uit mijn raam genomen!!!! Ik ga nog eens kijken of ik hem kan vinden, dan zet ik hem hieronder.

Ik liep trouwens echt het volgende uur met een grote smile op mijn gezicht.

groetjes

rené