Veel verder dan dit huisje aan het Asterlaantje kom ik niet, het is namelijk mijn eigen huisje.
Mijn tuinhuisje staat aan het begin van ons tuinencomplex, en als ik eenmaal mijn tuin heb betreden voel ik meestal geen behoefte om hem weer te verlaten. Dus verder lopen om eens te kijken wat er in het Asterlaantje nog meer te zien is gebeurt bijna nooit. Maar dat heb ik vorige week eens wel gedaan, en ik wist niet wat ik zag. Er waren een paar huisjes bij gekomen, een ander optrekje had een bijzondere kleur gekregen en veel tuinen waren voor mij praktisch onherkenbaar. Van de meeste tuinen wist ik niet eens wie de tuinders waren, en omdat er niemand was kwam ik daar ook niet achter.
Ik heb natuurlijk wat fotootjes gemaakt, maar veel interessante huisjes staan daar niet bij, ook al omdat een paar bijzondere exemplaren aan het begin van Buitenzorg staan en ik pas vanaf mijn eigen tuin ben gaan fotograferen. Ik had geen concept van wat ik wilde laten zien, heb alleen gefotografeerd wat me opviel, dus behalve huisjes ook tuinen of afzonderlijke bloemen, die laatsten waren er tot mijn verrassing ook nog.
Groetjes
rené
Het Asterlaantje. Ik weet niet of het over de volle lengte zo heet, maar dit rechte pad is wel 100 meter lang, de totale lengte van het langgerekte complex, ik ben het helemaal afgelopen.
Aparte ingang, het huisje is dat zelf ook maar niet goed fotografeerbaar vanaf het pad.
Dit blijf ik bijzonder vinden, dit jaar kwamen er zelfs banaantjes aan,. Het is een soort die het goed doet en kunstenaar Bill Bodewes, die ze in zijn tuin heeft, geeft af en toe scheuten weg, ook in de algemene tuin staan ze nu. Ik heb hem daarom al eens BANANA BILL genoemd.
herfstbloemen dus, die zou ik ook wel willen want de kleur is nu echt wel uit mijn tuin, op de fire tail en een paar rozen en een enkele weigelia-bloem na.
Het voormalige huisje van Simon Vinkenoog.
Een van de weinige stenen huisjes.
Deze had ik nog niet gezien, ook niet gemerkt dat die gebouwd werd.
Romantisch toegangspaadje.
Alsof het middenin de natuur staat, wat ook wel een beetje zo is natuurlijk daar aan de rand van het Vliegenbos.
Herfstkleuren.
Lekker alles bij de hand? Of een kunstwerk, wat ook kan op ons complex waar veel kunstenaars een tuin hebben.
De bouwer, Hans, woonde hier permanent maar is inmiddels overleden.
Indertijd maakte de overleden eigenaar van het huisje op de vorige foto ook dit huisje.
Het allerlaatste huisje van het pad. Dit is het voormalige huisje van Klaas ten Holt. Die kende ik goed, met hem heb ik ooit een programma gemaakt met mijn liedjes die we apart of gezamenlijk zongen met en acts van hem. Hij is inmiddels overleden, maar 65 jaar geworden.
Ons hele complex grenst aan Albemarle, een chemische fabriek die er de oorzaak van is dat er niet flink gebouwd mag worden en dat is ook de reden waarschijnlijk dat het tuinencomplex niet is vervangen door huizen. Voorheen heette de fabriek Ketjen. Hij geeft dag en nacht geluid, en dat is de reden dat ik geen tuin wilde hebben voorbij de helft van het complex want ik zou daar nooit aan wennen. Ik zit nu aan het begin en hoor hem nauwelijks.
Dit is een rond plantsoentje ongeveer in het midden van het tuinpark, Ketjen-plantsoen geheten. In het midden een standbeeld, Venus geheten geloof ik, dat gemaakt is door de vriendin van een inmiddels overleden tuinder.
Er waren veel dichters op de tuin, drie zijn er overleden waaronder deze.
Dit huisje is gebouwd door Hubert, inmiddels lang overleden aan een vreselijk pijnlijke ziekte. Zijn voormalige vriendin heeft het af laten bouwen want het was nog niet klaar. Mijn zus kende Hubert nog uit haar tijd in Amsterdam.
