Vandaag 73. Mijn laatste jaar?

Een handlezer heeft in mijn studententijd ooit voorspeld dat ik OF rond de 50 jaar zou worden Of 73. Het was in een afzaktent in Utrecht om een uur of 3 ’s nachts, maar ik heb dat altijd redelijk serieus genomen. Iedereen die ik er over vertelde probeerde me dat uit mijn hoofd te praten, en ergens was ik het daar wel mee eens, maar het bleef toch op de achtergrond altijd meespelen. Temeer daar het eerste deel klopte: ik zou namelijk rond mijn vijftigste iets ergs meemaken en als ik dat zou overleven werd het dus 73. En inderdaad heb ik een overval meegemaakt in Peru toen ik 49 was waarbij ik buiten westen ben geraakt. En de breuk die in mijn levenslijn zat, en waarop hij dat verhaal baseerde, bleek drie maanden na die overval geheeld, echt waar.

Nou ben ik niet bang voor de dood, maar ik heb toch het idee dat ik hier nog niet klaar ben. Maar ik roep altijd: als het je tijd is is het je tijd, dus als het zo moet zijn dan moet het zo zijn. Ik heb ook van alles en nog wat aan fysieke ongemakken, dus het zou best een keertje “fout” kunnen gaan. Zo ben ik een paar weken geleden voor het eerst sinds drie jaar weer eens naar de sauna geweest, en na de eerste keer in de droge hete sauna in elkaar gezakt. Ze bleken op het punt te hebben gestaan 112 te bellen, maar dat bleek toch niet nodig. En sinds mijn tweede keer corona heb ik ettelijke rampnachten gehad: om de 1,5 uur wakker en dan drie kwartier hoesten, en dat 3 of 4 keer per nacht. Van ongeveer 7 tot 11 sliep ik dan aan een stuk door, waarschijnlijk vanwege de uitputting van het hoesten. Vannacht viel het daarentegen weer reuze mee, dus misschien is dat aan het overgaan.

Het klinkt misschien gek, maar daar lijd ik niet onder. Het heeft me geleerd te aanvaarden wat er nou eenmaal is, al neem ik wel de noodzakelijke maatregelen (die niet werken). Ik ben nog steeds aan het lezen in The Lost Teachings of Atlantis en nu toevallig aanbeland bij de invloed die de geest op het lichaam kan hebben. Ik heb altijd al gedacht dat dat een factor was, maar hoezeer “ik” mijn lichaam ook de opdracht gaf geen slijm meer te produceren, want dat is los van die corona al jaren een probleem, het luisterde niet. Het zal waarschijnlijk wel op een andere manier werken, dat ga ik dus nu lezen, ben benieuwd.

Al met al: ik ga lekker door en zie wel waar het schip strandt. Dat 49ste jaar was trouwens ook in andere opzichten een bepalend jaar: ik stopte toen met zingen, en ik verhuisde waardoor ik een heel ander leven kreeg. En dat gevoel heb ik nu ook, ik denk dat het een in vele opzichten intensief jaar wordt. Ook op mondiaal gebied, en aangezien ik de laatste tijd meer betrokkenheid bij mensen voel hoop ik dat het me gegeven is een klein steentje bij te dragen aan de positieve richting die we voor een deel met zijn allen toch aan het inslaan zijn.

Vanavond naar een zangeres die ik van cursussen ken en die begeleid wordt door Marco waar ik vroeger liedjes mee maakte en optrad, verheug me er erg op.

Groetjes

rené