Tuinvogeltjes

Heel hard in mijn tuin gewekt en nu is hij nagenoeg klaar. Nog twee snoeiklussen te gaan maar die kunnen wachten. Ik ben een dag of 6 bezig geweest een van mijn taxussen te snoeien, een heftige aangelegenheid. Arm-dikke takken, boven mijn hoofd zagend hangend in de boom. Ik let altijd goed op waar ik mijn voeten neerzet en hoe ik mijn evenwicht behoud door welke takken vast te pakken, maar het was toch behoorlijk link. Als ik zo’n enorme tak had doorgezaagd moest die eerst naar beneden gewerkt worden, en wel in mijn eigen tuin en niet op de kassen van de buurvrouw. Maar door de ongelooflijke hoeveelheid naaldloof kon ik een paar keer niet meer zien hoe ik zo hoog gekomen was en kostte het erg veel moeite om de terugweg naar beneden, naar de top van de ladder, weer te vinden.

Die taxus was volkomen uit de hand gelopen en hield daardoor voor een groot deel het zonlicht tegen zodat mijn tuin steeds meer een schaduwtuin werd, dus het moest echt gebeuren. Maar na een week elke middag bezig te zijn geweest kon ik op het laatst geen pap meer zeggen. Van de andere kant vond ik het wel gaaf dat ik dat nog kon, ik ben tenslotte wel 75. De eerste helft heb ik geheel verkleind en in mijn houtwallen verwerkt, maar de takken van de tweede helft heb ik op de zondagavond buiten het hek gesleept, want daar is een plek waar je eens in de week je troep mag neergooien. En omdat ze laat waren met ophalen kon ik daarmee maandag en dinsdag doorgaan. Dat scheelde echt de helft van het werk.

Woensdag en gisteren heb ik geheel en al niks gedaan in de tuin en alleen naar de vogeltjes zitten kijken en lekkere dingen voor Jan en mij verzorgd. Jan heeft zijn schouder gebroken en kan niks, dus ik was een beetje mantelzorger. Ondanks de heftige pijn bij verkeerde bewegingen kon hij de meeste tijd ook erg van het mooie weer en de vogeltjes genieten, en ze zelfs net als ik fotograferen.

Hier zijn wat van die heerlijke beestjes van de laatste dagen.

groetjes

rené