Tuin

Ik voel het echte leven door de aderen stromen, om het eens op een andere manier te zeggen, vooral in mijn tuin. Ik heb altijd het idee dat het niet alleen voor mijn eigen genoegen is wanneer ik er ben, maar dat de aarde ook blij is omdat ik wat voor haar doe daar, al klinkt dat misschien een beetje vreemd. En die aarde doet ook iets voor mij, dat ervaar ik iedere keer bijna letterlijk aan den lijve. Je krijgt daar ongefilterd contact met iets, je hoeft er alleen maar voor open te staan.

Het is een stukkie van 10 x 20 meter, maar ik denk echt dat een aantal beesten er graag komen, of hem zelfs als hun thuis beschouwen. De duiven zijn weer aan het broeden, en de mezen zijn weer in groten getale aanwezig. Toen ik er eergisteren kwam werd ik opgewacht door een halsbandparkiet die zich gewillig liet fotograferen, en de merels zeggen nog net niet “hallo” terug. De roodborstjes zijn er nog steeds en ik zag op een van mijn bankjes de eerste insecten: een lieveheersbeestje en een wants, gezellig samen in gesprek. Een buizerd vloog over.

Er is een plek die bijna helemaal omsloten is door struiken, en zo uit de wind kon ik daar gisteren zonder hemd in het zonnetje liggen, totdat de sluierbewolking net een paar graden afsnoepte van het genot en ik me toch maar weer aankleedde en aan het werk ging. Al is tuinwerk geen werk maar creatie.

De foto’s zijn van gisteren en eergisteren.

Groet

René