Tuin

Ik heb een klein stukje voor onze tuinkrant geschreven die voor het eerst sinds corona weer eens uitkomt. Het gaat over mijn beleving van de tuin, althans één aspect daarvan. Hier is het:

Zitten kijken in je tuin naar wat er gebeurt, soms uren. Is dat niet saai, je kent je tuin toch al goed? Als je op spektakel zit te wachten dan kan je lang tevergeefs om je heen speuren. En als je met zo’n houding in je tuin zit heb je er gauw genoeg van, dan ervaar je het inderdaad als slaapverwekkend. Maar in de tuin gelden andere wetten dan daar buiten, lijkt wel. Niet alleen valt de tijd er bijvoorbeeld volledig weg, maar je kijkt ook met andere ogen. Je ziet opeens een bijzondere lichtval op een bloem die hem nóg mooier maakt dan hij al is, je kijkt naar een bezige bij op je vlinderstruik die net een gehakkelde Aurelia op de vlucht heeft gejaagd, je ziet een spinnetje dat een vliegje aan het inpakken is, er loopt een padje door de dovenetel. Je huisduif scharrelt een beetje in je omgeving en hé, er landt een Vlaamse Gaai die meteen weer opvliegt want hij ziet je zitten. Ik probeer in mijn tuin al die gewone dingen vast te leggen met mijn camera, gewoon omdat ik het niet gewoon vind. Ik blijf die dingen namelijk bijzonder vinden, al jaren. Dat komt misschien ook omdat ik probeer voorbij het puur visuele te “kijken”, besef te krijgen van de kracht die er achter zit. En dan is niks “gewoon”. Maar ik kan niet ontkennen dat als er iets onverwachts gebeurt, zoals het komen aanvliegen van een zomergast als de kolibri-vlinder die aan mijn budleia komt snoepen, dat ik dan nog eens extra alert kijk en fotografeer. Misschien dat je zelfs die zeldzame gevallen nodig hebt om tot een nog dieper besef van de onwaarschijnlijke rijkdom van de natuur te komen. De tuin is voor mij al jarenlang een soort lesboek, en ik probeer de raadgevingen ervan mee te nemen in mijn leven buiten de tuin.

Groetjes

rené