Tuin

Gewoon helemaal NIKS doen, heerlijk. Vooral als je Corona hebt en in je eigen tuin bent. Ik kan dan uren op en neer in mijn tuin drentelen, met een camera om mijn nek uiteraard. Dat gebeurde dus op mijn eerste Corona-dag, afgelopen dinsdag.

Jan, die ook Corona heeft, zat een boekje te lezen, af en toe kletsten we wat of riep Jan: ben je er nog? Niet dat die tuin nou zo groot is, maar er zijn wat verscholen hoekjes. Ik zag geen spectaculaire dingen, maar omdat ik alles mooi vind heb ik toch nog wat gefotografeerd. Hoe vaak zou ik in mijn leven al niet bonte zandoogjes gefotografeerd hebben, en ik blijf er maar mee doorgaan. Als het alleen om zeldzame vlinders zou gaan zou ik weinig foto’s maken in mijn tuin. Ik probeer het bijzondere daarom vaak in het decor waarin zo’n doodgewone vlinder zich bevindt te pakken.

Zoals altijd ben ik uiteindelijk toch nog wat in de tuin gaan doen, namelijk het gras knippen. Met een gewone schaar, dus dat duurde even. Ik doe dat omdat ik het leuk vind, een soort meditatie, maar ook om precies te kunnen knippen omdat het hele gras vol staat met daslook en ik er van uit ga dat gras wel tegen knippen kan maar daslook niet. Maar daslook in toom houden is water naar de zee dragen, als ik dat van tevoren had geweten had ik het niet een aantal jaren geleden uit het bos gehaald. Het enige dat het nog een beetje draaglijk maakt is dat het na de bloei volledig verdwijnt, plus dat de bloemetjes ervan erg leuk zijn.

Gisteren met 39 graden koorts naar bed gegaan, maar behalve dat ik om het uur wakker ben geworden toch goed geslapen, ik ben nu tamelijk verkwikt. Helaas wel met keelpijn, slikken doet hardstikke zeer, maar ik voel me verder goed. Ben nu met zout water en superol aan het gorgelen. Toch wel een voordeel dat ik al zo lang met dat slijm bezig ben: zo heb ik vannacht door een truc niet hoeven hoesten. Op twee kussens, zodat mijn hoofd rechter op stond, ben ik meteen gaan schrapen en dat voorkwam dat ik moest hoesten.

Groet

rené