Troeteldieren

Het blijft een bron van vreugde, voor zowel de baasjes als voor mij.

En hopelijk ook voor jullie als bezoekers hier.

Een blogje met als voornaamste drijfveer eigenlijk dat het leven doorgaat. Afgelopen woensdag is een van mijn beste vrienden op 81-jarige leeftijd plotseling overleden, en daar ben ik nog steeds mee bezig. Hij heeft een aantal jaren geleden mijn leven gered, letterlijk. Ik belde hem op een ochtend op en vroeg hem stamelend met dubbele tong: als ik je om 14.00 u. niet gebeld heb wil je dan langskomen? Hij begreep meteen dat er iets ernstigs aan de hand was en riep: doe je buitendeur open, NU, ik kom er NU aan. Hij was er snel en heeft onmiddellijk 112 gebeld, want dat kon ik niet meer, had het wel geprobeerd maar dat ging niet. Hij heeft me de trap af geholpen, al schreeuwend om me bij bewustzijn te houden, en toen we beneden waren was daar de ambulance en verloor ik mijn bewustzijn. In de ziekenwagen kreeg ik anti-biotica en kwam ik weer enigszins bij. Ik moest 5 dagen in het ziekenhuis blijven, had een bacterie in mijn bloed. Als ik niet op tijd opgevangen was was ik waarschijnlijk dood geweest, maar in ieder geval een hersenbeschadiging gehad.

Dus je begrijpt, die man kon nooit meer iets verkeerds doen in mijn ogen.

Na zijn dood bleken er een aantal lijken uit de kast te rollen, sommige leefden zelfs nog. In het begin was ik daar erg van in de war, maar dat is inmiddels verwerkt en zie ik in dat hij een stoornis had waar je alleen compassie mee kan hebben. En dat heb ik. Bovendien heeft hij voor mensen in zijn omgeving veel betekend.

Het leven gaat door, en ik ga weer door met af en toe een blogje te plaatsen.

Groetjes

rené