Toen de zon nog scheen
Voor een deel is mijn passie voor fotografie een behoorlijke hulp bij het doorkomen van de Corona- en winter-tijd. Dagelijks ben ik bezig met fotograferen of foto’s bewerken, en ik vraag me af wat ik zou doen als ik dat niet deed. Natuurlijk is er dan altijd wel wat anders, misschien dat ik meer zou lezen of koken leuk gaan vinden, maar daar hoef ik nu niet over na te denken.
Ik zie weinig mensen, behalve tijdens het fotograferen, maar echt persoonlijke contacten zijn bijkans tot het nulpunt gedaald. Dat komt voor een deel door Corona, want ik ga niet meer uit en de weinige vrienden die ik heb zie ik praktisch niet, ik spreek gewoon veel minder makkelijk af. En toch voel ik me niet ongelukkig. Ik hoorde van iemand dat een van de verwachtingen van de toekomst is dat alle sociale bijeenkomsten, zoals feesten en sportwedstrijden, in de winter vanwege de verhoogde gezondheids-risico’s in dat jaargetijde stil komen te liggen en verschoven gaan worden naar de zomer. Dat betekent dus dat je in de winter een soort winterslaap houdt. Dat kan een periode van inkeer betekenen, meer huiselijkheid, rust in de tent.
En eigenlijk ben ik daar al in verzeild geraakt omdat het voor mijn gevoel al zover is, vandaar dat ik er goed tegen kan, zelfs los van mijn fotografie die het makkelijker maakt. Als je beseft wat er gebeurt, en dat accepteert en het op waarde weet te schatten, dan is alles goed. De mens is een flexibel wezen, past zich makkelijk aan, vooral als hij zijn vooringenomenheden laat varen. Mij geeft het een soort “oer-gevoel”, back to the roots, reset, confrontatie met wat je nou voorheen ECHT hebt gewaardeerd en wat niet. Besef dus van dat wat essentieel is en wat niet.
En dat laatste kan eigenlijk nooit kwaad.
Oja, dit blog. Ik had nog een heel aantal schaduw-foto’s liggen en bijzonder veel zin om die te bewerken, dus daar bestaat dit blog uit. Ik hou erg van schaduwen, maar als ALLES schaduw is vind ik het toch een pietsje minder, dus van mij mag die zon weer gaan schijnen.
Groetjes
rené
