Toch weer schaduwen

Ik kan nou wel bedacht hebben dat ik eens een keertje met die schaduw-foto’s moet ophouden, maar ik blijk zo aangetrokken te worden door die schaduwen dat het een geforceerde ingreep zou zijn daar geen foto’s meer van te maken. Of is het juist een dwangmatige handeling ze WEL te maken?

Eigenlijk vind ik bij nadere beschouwing het eerste. En dat heeft ermee te maken dat ik steeds meer besef dat je ook je schaduwkanten moet erkennen, en dat je ze door ze te zien hun macht ontneemt. Nou zijn er natuurlijk ergere dingen in iemands karakter dan het maken van schaduw-foto’s, maar ik vond het denken er over wel verhelderend.

Ik heb nog wel meer dingen waarvan ik denk: kan dat een keer ophouden. Maar het begint een beetje door te dringen dat ik dat dus niet moet willen. Ik zag toevallig een youtube-je van Krishnamurti die daar eigenlijk over ging. Het bestrijden van je schaduwkanten helpt niet, je maakt ze daardoor alleen maar groter.

Alles lijkt momenteel samen te vallen in mijn leven. Zo ben ik al een tijdje met het boek Children of the Law of ONE bezig van Jon Peniel, en gisteren zag ik een interview met iemand die het precies over die “wet” had, maar helemaal niet met dat boek als basis: de info daarover kwam heel ergens anders vandaan, voor geïnteresseerden zie HIER. In dat interview kwam ook naar voren dat op een gegeven ogenblik in je ontwikkeling allerlei fouten die je vroeger hebt gemaakt, schaduwkanten dus, naar boven komen, en daar word ik momenteel ook mee geconfronteerd.

Groetjes

rené

PS: als er iemand opstaat die dat niet wil, of juist de foto in volledig formaat opgestuurd wil hebben omdat hij/zij hem leuk vindt, laat het even weten dan haal ik hem weg of stuur ik hem. De enige waarvan ik het bestaan wist, een buurtgenoot aan het sluisje, heb ik gisteren gevraagd en hij vond het goed dat ik hem plaatste. Dat is die man met die baard op de fiets, foto 10.