Terugblik: lekker dwalen door de tuin der lusten
Een van de vele leuke dingen die ik ooit met de zingende zaag mocht meemaken was het meedoen aan een bewegingstheater-productie in 1994. We traden daarmee op in de Melkweg, maar dat was ik totaal vergeten. Dat herinnerde ik me pas toen ik een tijd geleden bij een van de dansers, Maryline Liabeuf, op bezoek was om de video van die productie die ik van haar had geleend om te laten digitaliseren, terug te brengen. Zij bleek allerlei foto s en recensies te hebben plus de flyer met daarop de speeldata en het theater waar het plaatsvond. We bleken het drie keer daar te hebben gespeeld. Of we ook elders nog opgetreden hebben weet ik niet.
Ik had maar een kleine rol, was er bij de repetities pas op het laatst bijgehaald, maar wel eentje die opviel: Ik kwam op als circusdirekteur, speelde een stukje zingende zaag en werd doodgeschoten. Later moest ik ook nog, zoals alle spelers, op een trampoline springen, en daarvan af. Dat herinner ik me trouwens als de dag van gisteren want ik verging van de rugpijn, en echt springen fakete ik door alleen mijn knieen te buigen en te strekken.
De productie heette ” IK SNIJ DE UI TOTDAT JIJ HUILT ” en is gemaakt door Manita Bruinenberg. Deze foto’s daarvan heb ik met mijn mobieltje genomen toen Maryline mij haar archiefje daarover liet zien, dus die zijn niet bijster goed, maar daar gaat het ff niet om. Als je hierboven op het filmpje klikt zie je een fragment van 5 minuten, niet toevallig het fragment waarop ik kom opdraven. Ik heb namelijk medetuinder Martin v.d. Veen gevraagd of hij een stukje uit de totale film wilde selecteren. De hele film is van slechte kwaliteit en bovendien gebeurt er in het begin nauwelijks iets, dat werkte wel in het theater neem ik aan, maar totaal niet op film. Het uitgekozen stukje is wel exemplarisch voor de hele voorstelling.
Misschien heb ik ook nog wel die aankondigingen en recensies gehad, maar ik heb jaren geleden mijn hele optreed-archief ongezien de papierbak ingeduwd. Ik vond toen dat je niet aan het verleden vast moest zitten en dat het daarbij hielp de stoffelijke bewijzen daarvan weg te kieperen. Eeuwig spijt. Foto’s, overigens niet van deze voorstelling, heb ik wel nog steeds, die zitten in een fotoboek.
Op 1 na dan, dat was een foto van toen ik naar een optreden van mijn oude idool Anneke Gronloh was in de Escape op het Rembrandtplein. Daar kwam ik toen de nog niet zo lang geleden overleden Jacques d-Ancona tegen die net over mijn duo voorstelling met Marco Naarden een recensie had geschreven voor het Nieuwsblad van het Noorden. Oh, zei hij, ik heb net met haar gegeten, kan je aan haar voorstellen. Dat gebeurde, en hij stelde toen ook voor een foto van mij en Anneke te maken, en die zat dus in het archief dat ik heb weggegooid. Wat ik nu pas bedenk, echt waar, is dat ik naast de Escape in een cafe in 1980/1981 het Cabaret der Onbekenden heb gewonnen, net als Anneke Gronloh. Zij is alleen iets bekender geworden.
Groetjes
Rene
