Steeds lager staat de zon

Dus steeds langer de schaduwen.

Ik moest zondagochtend vroeg op, dus daarom zag ik dit.

Had graag wat langer gefotografeerd, maar dat kon helaas niet.

Ik deed namelijk mee aan het ouderen songfestival. In een opwelling had ik me opgegeven, en dat was een juiste beslissing. Ik had al anderhalf jaar niet gezongen en wilde zien of het nog wat voor mij was. Niet dus, bleek. Behalve dat ik niet eens tot de halve finale werd toegelaten voelde het ook als een totaal afgesloten boek. Ik had er eigenlijk gewoon geen zin meer in. Ik ben 20 jaar geleden gestopt met zingen omdat ik het gevoel had dat ik ervan geleerd had wat ik ervan moest leren, het was klaar. Toen ik een jaar of 15 daarna dacht: het was toch eigenlijk wel leuk, ben ik bij een koor gegaan. Maar daar had ik na 2,5 jaar ook schoon genoeg van, ook al vanwege sociale omstandigheden, maar ook omdat ik de investering niet vond opwegen tegen het netto resultaat.

Ik moest heel hard werken om die liedjes van buiten te leren dus heb er vreselijk veel tijd in gestoken. Af en toe een solo-liedje gedaan omdat ik dacht daarmee aan het geheel bij te dragen, maar zo werd dat niet gezien, besefte ik. Ik had in die eigen optredens toen ook helemaal geen zin, maar vond dat het op mijn weg kwam en ik het aan moest gaan. Geen spijt van overigens, dat heb ik nooit van dingen die ik doe. En met een heel leuk optreden in Paradiso die periode afgesloten, dus ik heb er ook geen naar gevoel aan overgehouden.

Maar goed, nu is het volkomen afgerond, ik hoef niet meer. En wat ik ook besef: de creatieve impact die het zingen vroeger op mij had middels het maken van liedjes, de tekst en het al dan niet met anderen maken van de begeleidingen/melodieën, was allang verdwenen. En die creativiteit ondervind ik nu onmiddellijk als ik met foto’s bezig ben. De intensiteit die het zingen etc. in mijn leven had, en die dus al 20 jaar weg is, heeft de fotografie al lang overgenomen: de passie voor het een is naadloos overgegaan in de passie voor het ander. En hoewel ik dat allang wist is dat zondag eigenlijk ook onafwendbaar in mijn gevoel neergedaald. Echt een opluchting, want ik had altijd nog het vage idee: ik moet er nog wat mee. Niet dus.

Het inzicht komt met de jaren.

Overigens is er met mijn fotografie ook iets aan de hand: ik moet OF een stap zetten OF iets heel anders gaan doen, heb ik het gevoel. Ook weer na 20 jaar intensief met iets bezig te zijn geweest. Ook met fotografie heb ik dus het idee dat het aan het opraken is. De vraag is natuurlijk of daar op mijn leeftijd nog iets voor in de plaats komt. Soms denk ik wel eens dat ik ergens in een grot moet gaan zitten, dat dat de volgende stap moet zijn. De passie voor mijn tuin wijst een beetje in die richting.

René is in de overgang.

Groetjes

rené