Spinnengevecht in het paradijs.

Of kent het paradijs geen vijandschap? Is het wel vijandschap daar in mijn tuin? Is het wel een paradijs, of is het aardse paradijs slechts een beperkte afspiegeling van de eeuwige gelukzaligheid?

Het moet welhaast een beetje de richting van dat laatste in gaan, want met de liefde is dat ook zo, weet ik uit ervaring. Ik heb ooit, meer dan 25 jaar geleden, een lichtervaring gehad waarbij dat licht werkelijk liefde wás, en sindsdien weet ik dat de aardse liefde weliswaar die richting op gaat maar het beslist niet is, hooguit zijn oorsprong daaraan te danken heeft.

Maar, terwijl je kan zeggen dat de mens het goddelijke in de omgang met elkaar “verknalt”, of middels een leerproces aan het ontwikkelen is, kun je dat van de natuur niet zeggen, die is zoals hij is. Of zou je dat ook als een nog primitievere ontwikkelingsfase kunnen zien?

Het rare is dat ik dat eten en gegeten worden in de natuur, voor mij vooral zichtbaar in mijn tuin, eigenlijk stiekem toch wel een beetje leuk vind. Behalve als het vogeltjes betreft: ik vond laatst een dood gemaakt zwartkopje, waarschijnlijk een vaste gast die ik altijd in mijn tuin zie. Inderdaad zie ik die nu al een week niet meer, dus het moet hem haast zijn geweest. En dat vind ik dan weer erg jammer. Maar vliegen en wespen die door spinnen gevangen worden, tja, leuk gewoon. En een spinnengevecht: ademloos kan ik daar naar zitten kijken. Het liep trouwens onbeslist af, en pal na het gevecht, toen de aangevallen spin net weer op zijn web zat, vloog er een vlieg in zijn web waar hij in een milliseconde bij was.

Zo, wat losse overdenkingen op de zondagochtend bij een tuin-foto-blogje dat ik gister maakte.

Groetjes

rené