Spiegelingen met het mobieltje

Een beetje een experiment om eens met het mobieltje foto’s te maken, dat doe ik eigenlijk niet zo vaak. Alleen maar spiegelingen, de eerste 8 eergisteren van de buurt en de laatste 2 gisteren toen ik uit nieuw west gereden kwam en afstapte voor de leuke spiegelingen die ik bij het Rijksmuseum zag.

Ik had vorige week gehoord dat je zelfs zonder uitnodiging gekregen te hebben je je digitaal kon opgeven voor een Corona-prik als je van de lichting 1947-1951 was. Toen dat bleek te kloppen heb ik meteen Jan gebeld en die heeft zich toen ook onmiddellijk aangemeld. Dat betekende dat we met 5 minuten verschil geprikt zouden worden, en dat was gisteren, ik om 8.35 u. en hij om 8.40 u., dus we zijn gezellig samen een prik gaan halen. In Nieuw West!!!! Dus met mooi weer door het Vondelpark gereden en verder naar de Calandhal. Het leek wel buitenland, in sommige straten was ik echt nooit geweest en sommige delen waren sinds ik er was onherkenbaar veranderd. En toen realiseerden we ons dat we door Corona eigenlijk automatisch minder mobiel waren geworden. Je past je bijna onbewust aan, het Vondelpark was bijvoorbeeld totaal uit het systeem verdwenen, meer dan een jaar niet geweest.

Ik zag een beetje tegen de prik op, maar het bleek een soort top-ervaring. Dat komt door het gevoel dat je een historische tijd beleeft, ik moet veel aan 1918 denken. Wat we nu meemaken is echt ongekend, daar hebben ze het over 100 jaar nog over, althans, het zal net zoiets in het collectieve bewustzijn worden als 1918, 1968 of 2001.

Zo’n enorme hal met allemaal leeftijdgenoten met mondkapjes op, op afstand van elkaar maar wel ginnegappend om de situatie, wachtend voor de eerste incheck-balie waar je gecontroleerd wordt om vervolgens naar een van de vele echte incheck-balies te worden verwezen waar je de uitnodiging die je uitgeprint hebt, je identiteitsbewijs en je ingevulde gezondheidsverklaring moet laten zien en waar je allerlei stempels in je gezondheidspaspoort krijgt, als je die net zoals wij als extra hadden meegenomen, om vervolgens te wachten tot je aan de beurt was. Ik zei: ik kijk niet hoor, en toen de prikker zei: het is gebeurd was ik verbijsterd, ik zei dat ik dacht dat hij nog beginnen moest. Ja zei hij, dat zeggen alle mensen die er bang voor zijn. Hierna moest je aan de zijkant van de hal een kwartiertje zitten kijken naar een klok, op duo-stoelen die allemaal richting die klok stonden opgesteld, op zich al een surrealistisch gebeuren. Toen ik net zat zag ik Jan lopen die ook net klaar was, dus hebben we samen gezellig naar die klok zitten kijken.

De laatste twee foto’s zijn op de terugweg genomen met het mobieltje, ik zag prachtige spiegelingen bij het Rijksmuseum, en Jan wachtte geduldig tot ik daarmee klaar was.

Groetjes

rené