Pure schoonheid

Momenteel leef ik een beetje in de pauze-stand, alles afgezegd en geen initiatieven. Opnieuw, mag ik wel zeggen. Want hoewel ik in de twee jaar dat Corona duurde allerlei leuke dingen heb gedaan, zoals een reisje met de auto naar Italië waar ik voor het eerst Rome bezocht, heb ik ook toen heel veel dingen NIET gedaan. Uiteindelijk geen Corona gekregen en zelfs niet ziek geweest, op mijn normale slijmprobleem na dan. Toen zowat alle maatregelen werden ingetrokken kreeg ik het wel. En hoewel ik me niet ziek meer voel moet ik nog wel hoesten en snuiten, en nogal veel ook. Gek genoeg heb ik niks als ik opsta, net als gisteren, dus ik kan wel goed slapen.

Ik ga er maar van uit dat ik nog besmettelijk ben en doe weer helemaal niks, alleen wat fietsen en naar de tuin. Ik kan het redelijk aan, ik neem het leven altijd zoals het komt, toch heb ik soms het gevoel alsof ik gevangen zit. Maar dan trap ik even een winkelruit in en dan gaat het wel weer.

Maar net als in de echte corona-tijd heeft het op de een of andere manier een louterende werking vind ik. Het lijkt wel of je bewustzijn van wat er “nog” is wordt vergroot. En dat het weinige dat je kunt doen echt enorm veel is. Neem de tuin: wat een schoonheid. Mis ik hier wat? Integendeel, als dit is wat de beperkingen opleveren dan heb ik die les geleerd.

De foto’s zijn van de afgelopen drie dagen.

groetjes

rené