Pride en Extinction Rebellion

Gisteren ben ik gaan kijken naar de foto-tentoonstelling van Ernst Coppejans over oudere gays etc. met foto’s van hen en hun verhalen. Uitermate interessant om te lezen hoe ze uiteindelijk allemaal uit de kast kwamen in een wat dat betreft moeilijke tijd. Ik had er al veel van gezien en gelezen in de Volkskrant maar was verrast dat het er zoveel waren, ik dacht dat alles in de krant stond. Ik ga beslist nog eens terug omdat ik lang niet alles gelezen heb en de verhalen echt indrukwekkend zijn.

Ik viel daar bij het homomonument naast de Westerkerk meteen met mijn neus in de boter trouwens: er was een soort performance/foto-shoot bezig van Extinction Rebellion, de klimaat activisten. Ze willen een burgerberaad instellen om te beslissen over klimaatzaken en daarbij vinden ze diversiteit en inclusiviteit essentieel, want het klimaat is van ons allemaal. Dus vandaar de affiniteit met het LHBTQIA+ gebeuren van de PRIDE.

De foto-shoot was voor de “XR Hete KlimaatKalender” en bij de opnames werd lekkere muziek gedraaid.

Soms heb ik het idee dat ik gestuurd word. Ik weet van tevoren nooit van dit soort dingen af, ik heb gewoon geen antenne om dat op te vangen, maar ben er van overtuigd dat wat op je af moet komen zich vanzelf aandient. Zo wist ik bijvoorbeeld niks van die foto-wedstrijd van de Pride tot een vriend me daarop wees. Behalve dat ik nu daardoor met een foto in het Vondelpark hang sta ik met 8 foto’s in het Pride-fotoboek, hoorde ik van Arno die hem al opgehaald heeft (ik maandag). En van dit gebeuren bij de Westerkerk wist ik dus ook niks. Ik mis ongetwijfeld heel erg veel maar ik mis niks, als je begrijpt wat ik bedoel. Je krijgt wat je krijgen moet en je moet niet meer willen dan dat, niks geforceerd najagen, dat is altijd mijn levensinstelling geweest.

Groetjes

rené