PRIDE 25 JAAR: niet ingestuurde foto’s 2
Vanwege PRIDE 25 JAAR ben ik exceptioneel veel met pride-foto’s bezig geweest. En mede daardoor ook met mijn geaardheid en met het LGBTQ-gebeuren in het algemeen. Ik ben sowieso geen actie-voerder maar vond ook altijd dat mijn geaardheid totaal onbelangrijk was, niet iets om speciaal mee bezig te zijn, ik ben gewoon op dit gebied ook wie ik ben, punt. En dat je jezelf kunt zijn en bezig kunt zijn met de dingen die je leuk vindt zoals o.a. vroeger zingen en tegenwoordig fotograferen, en daarbij mijn sexuele geaardheid als onderdeel van mijn leven kan beschouwen, vond ik eigenlijk niet meer dan normaal.
Maar ja, we leven in Nederland, en ondanks de niet totale aanvaarding in bepaalde kringen van het principe dat als je niemand schaadt je gewoon jezelf mag zijn, verkeren we hier toch in relatief vrije omstandigheden. Dat gevoel komt in mijn geval ook omdat ik in mijn leven eigenlijk nooit echt veel weerstand heb ondervonden op dit gebied, hier en daar een vuile opmerking en een keer een handgemeen daargelaten. En dus ook nooit in de homo-beweging actief ben geweest. Ik moest er niet aan denken om aan zoiets vanzelfsprekends aandacht te besteden, die “strijd” had ik wel gehad in de jaren 60 en 70 toen het ook voor mij nog niet allemaal vrij voelde vanwege maatschappelijke vooroordelen. Maar ook door de mondiale communicatie-middelen is dat nu toch aan het schuiven: wat een teringzooitje is het in de wereld, ook op dit gebied.
Of ik nog actief word op mijn 71ste? Ik weet het niet, in essentie ben ik een waarnemer en geen activist, niet voor niks fotografeer ik zoveel. Ik heb ontzettend veel bewondering voor degenen die wel de handschoen hebben opgepakt, maar ook dat relativeer ik weer: dat ligt gewoon op HUN pad. Ik denk zelf altijd dat je ook zonder iets te “doen” het “goede” kunt uitstralen en zo ook een bijdrage levert. Maar ik ga wel lid worden van organisaties als Amnesty, niet dat ik denk dat die paar centen van mij helpen maar het legt wel verbinding.
Groetjes
rené
