Permanente voorstelling

Ik ervaar het straat-gebeuren waar ik getuige van ben als ik uit mijn raam kijk als een permanente theatervoorstelling. Ik moet dan vaak denken aan een uitspraak van een jongen die geïnterviewd werd op de radio in de jaren zestig. Die zei iets in de trant van: ik moet nu stoppen want anders mis ik wat er buiten op straat gebeurt, daar is het echte leven. Ik vond dat toen totaal overdreven, maar ondertussen begrijp ik het beter.

Ik heb sowieso weinig met het hedendaagse theater in schouwburgen enzo. Het is meestal amusement, en daar is niks mis mee natuurlijk, maar ik amuseer me wel met mijn eigen leven en wat ik voor mijn ogen zie gebeuren, daar heb ik geen hulp bij nodig. En een van de andere oorspronkelijke functies van het theater, namelijk het duidelijk maken van iets dat je nog niet wist of waar je je niet echt van bewust was, heeft in de huidige tijd met een overkill aan informatie ook nog maar weinig zin.

NOG een andere functie, zou je kunnen zeggen, is het in verhevigde mate laten voelen van emoties die je al hebt, zoals bij liefdesgeschiedenissen of groot onrecht. En dat wil ik dus al helemáál niet. Ik vind dat het leven die zaken opdient die je nou eenmaal voor je kiezen MOET krijgen, en dat is voor mij al meer dan genoeg. Daarmee dealen is al een hele klus, en dagenlang met de naweeën van een in het theater geïntensiveerde levensgebeurtenis rondlopen………daar heb ik dus grote moeite mee omdat ik het een kunstmatige aanslag op je incasseringsvermogen vind.

Ik word zo langzamerhand zo a-cultureel als de pest.

Overigens: dit is natuurlijk een heel persoonlijk verhaal en totaal niet algemeen geldig, maar het gaat wel op voor mij in deze fase van mijn leven. Ik probeer bijvoorbeeld ook enige afstand te houden tot de berichten via allerlei media over de ellende in de wereld. Ik volg het wel, maar op een afstand, zal ik maar zeggen. Eigenlijk om precies dezelfde reden: het gaat om het hier en nu dat je zelf meemaakt.

groetjes

rené