Dit is Reina Schaap, ze was vroeger schippersvrouw. Ze had als wens nog eens een eigen schip te hebben, en wilde een foto waar ze net uit de stuurhut was gekomen WAARVAN DE DEUR OPEN MOEST STAAN. Nou, dacht ik, nadat ik bij mijn demente moeder in Son op bezoek was geweest, ik ga net zo lang aan het Wilhelmina-kanaal daarnaast zitten totdat ik een langsvarend schip kan fotograferen met de stuurhut-deur open en had me ingesteld op uren wachten. Je zal het geloven of niet, maar bij het allereerste schip stond die deur open!!!!! Het touw zag ik liggen op een schip aan de Zwanenburgwal, en dat mocht ik gebruiken van de eigenaar. Op het Siebeleshofje naast Flesseman hebben we de foto van Reina met touw gemaakt. Ik heb ook nog wat eigen spulletjes van haar in de foto gemonteerd zoals de vuurtoren, de barometer en die kaars ( van rechts naar links) en het schip omgedoopt tot MS Reina. Het touw klopte niet, zei ze, maar dat vond ze niet erg. Ik heb nu nog even gedacht het tot de reling te laten lopen maar heb dat toch maar niet gedaan uit historisch oogpunt.
Na mijn HEDEN EN VERLEDEN ALTIJD NU-project in Flesseman, waar ik toen werkte, kreeg ik een ander foto-idee. Ik vroeg bewoners of ze iets wilden bedenken wat ze graag gedaan hadden in de periode voor ze in ons verzorginghuis kwamen, en wat niet gebeurd was, of iets dat ze nog eens opnieuw wilden meemaken. Dat mochten ook totaal onmogelijk dingen zijn.
Ik zou die wensen dan digitaal waarmaken. Daarbij ging ik er van uit dat alles wat je in het echt meemaakt achteraf eigenlijk alleen nog maar een plaatje is bijna, dus dat het niet zoveel uitmaakt of je het nou echt hebt beleefd of niet. Daar is natuurlijk wel wat op af te dingen, maar zo bracht ik het.
In totaal deden er 14 mensen aan mee. Het was echt een leuk gebeuren, al had het niet zo’n impact als mijn eerste project. Het werd trouwens ook weer een tentoonstelling in Flesseman, die er nog ver nadat ik daar met pensioen was heeft gehangen. Ik kwam op het idee er blogjes van te maken (de tweede komt morgen) vanwege mijn blog over Frank Noordman die Ina Bouwman kende die er ook aan had meegedaan. Dus ik ben weer eens naar die foto’s gaan kijken, vond ze weer leuk, en bedacht dat ik er niet zoveel had geplaatst toen.
Inmiddels is het tien jaar geleden. De enige die nog leeft is mevrouw Schaap (foto 1), en die heb ik gisteren gebeld om toestemming te vragen. Reina staat ook op de cover van mijn fotoboek van het eerste project. Ik ken haar goed en zwaai in deze Corona-tijd alijd als ik langs fiets, ik woon immers in de straat waar Flesseman aan ligt. Ook heb ik gevraagd aan de vriend van de overleden Cor of hij het misschien vervelend vond als ik de foto van Cor zou plaatsen waar hij al bloemen leggend ingemonteerd is in de foto van het graf van zijn moeder. Maar dat bleek helemaal niet het geval. Hij had die foto nog steeds op zijn woning in Flesseman staan trouwens.
Groet
René
PS: als er familie-leden zijn die bezwaar hebben tegen een foto: ik haal hem op verzoek onmiddellijk weg.
Dit is mevrouw Provily. Die had in haar jonge jaren pilote willen worden, maar dat was in die tijd not done, een vrouwelijke piloot. Ik heb haar dus in een Boeing gemonteerd.
Cor van Helden kwam aan de balie vragen of ik een foto van het graf van zijn moeder kon uitvergroten zodat een slechtziende tante van hem die beter kon zien. Hij wilde haar de foto opsturen met de vraag of zij (nog?) wist waar dat graf zich bevond. Zelf wist hij alleen dat het rond Rotterdam moest zijn geweest omdat zijn moeder overleed toen hij 13 jaar was, te lang om zich de precieze begraafplaats te kunnen herinneren. Hij had van de dood van zijn moeder nooit last gehad, vertelde hij me, maar kreeg nu op latere leeftijd nachtmerries over haar en wilde daarom bloemen op haar graf gaan leggen. Ik deed wat hij vroeg maar kwam er ondertussen achter waar het graf zich had bevonden, plus dat het geruimd was. Toen stelde ik hem voor mee te doen, als eerste, aan mijn WENSFOTO project, en dat wilde hij dolgraag. Hij kocht bloemen en in de tuin van Flesseman heb ik hem gefotografeerd terwijl hij de bloemen neerlegde. Ik monteerde hem in de foto van het graf, waarbij ik de foto groter moest maken middels zandsuppletie en het vermenigvuldigen van de weinige bloemen die al op de foto van het graf stonden. Ik gaf hem razendsnel het resultaat en dat hing hij onmiddellijk boven zijn bed: en hij kreeg geen nachtmerries meer!!!!!!!!!!!!
Hugo vond het altijd heel jammer dat hij nog niet in Flesseman woonde toen ik het eerste project daar deed. Dus toen ik WENSFOTO ging doen was hij er als de kippen bij, hij wilde weer op een van de schepen waar hij koksmeester (ik kan even het goede woord niet vinden, een officiëlere naam) was geweest. Hij had nog een foto waar hij in uniform op dat schip stond, als middelste hier. De rechter figuur is hij ook, namelijk op zijn allereerste schip waar hij als matroos begon, die heb ik er in gemonteerd. Zijn allereerste schip is het grijzige schip op de achtergrond. Ik kon geen plaats vinden om hem in deze foto in te monteren totdat ik bedacht dat hij over de reling kon hangen. Daarvoor zijn we naar een verbindingsgang in Flesseman gegaan waar een loopbrug stond om te oefenen. Het had wat voeten in de aarde weet ik nog, want hij was slecht ter been, maar uiteindelijk lukte het. De reling moest ik ook langer maken trouwens.
Betty Krook was een van de bewoners waar ik het best mee kon opschieten. Ze liet een foto zien van een zeer oude dame die met haar rechterbeen ZO tegen een lantaarnpaal stond. Dat wens ik ook, zei ze, alleen niet tegen een lantaarnpaal maar tegen de Waag. Zo gezegd zo gedaan. Alleen het hoofd is van Betty, de rest van die oudere dame.
Rafje, van mevrouw Ina Bouwman, in zijn natuurlijk omgeving in Zuid-Afrika. De foto vond ik op internet en is van een wildreservaat waar ik langs kwam toen ik in mijn eentje door de Kaapprovincie reed maar waar ik niet in ging omdat ik de entrée-prijs te hoog vond: 500 dollar.
Laatste 25 Reacties