René Louman – Dagboek van een FotoGek

Ik merk dat ik af en toe toch nog steeds graag uit mijn raam fotografeer maar dat dat wel anders is geworden. Zo maak ik geen dichtbij-portretten meer en fotografeer ik de mensen meestal van achteren zodat ze onherkenbaarder worden. Het persoonlijke is er een beetje af, de karakters en de emotionele staat-van-zijn van de mensen in hun natuurlijke, onbespied gewaande staat. Dat vind ik van de ene kant wel jammer, maar van de andere kant kijk ik er nu gewoon naar en dat is ook leuk, het lijkt wel of ik NOG dichterbij kom als ik alleen maar KIJK.

Maar goed, ik fotografeer dus af en toe nog wel vanuit mijn woning maar dan meer de omstandigheden waarin de mensen zich bevinden. Dat is sowieso journalistieker, hoewel je met een goed verhaal ook de persoonlijke uitstraling in een bepaald kader kan plaatsen zodat het journalistiek wordt. Ik ontkom er ook bij de nieuwe invalshoek toch af en toe niet aan mensen herkenbaar in beeld te brengen, en zeg er dus meteen bij: sta je er op en wil je dat niet, laat dat even weten want dan haal ik de foto meteen weg.

Hoewel ik dus vanuit mijn raam anders ben gaan fotograferen is dat niet het geval voor de foto’s die ik in de stad maak. Daar staan mensen gewoon op zoals ik ze altijd fotografeer, al ben ik volgens mijn wel voorzichtiger geworden in de keuze achteraf, in wat ik plaats dus. Maar de laatste tijd maak ik wel meer foto’s van andere dingen, ik vraag me af of er dat onbewust toch mee te maken heeft.

Het plannetje om blogs van mijn “oude” site af en toe hier neer te zetten is al wat concreter geworden. Ik ben van plan dat elke dinsdag te gaan doen met als titel: “OUDE BLOGS OP DINSDAG NR….” Dan zijn er natuurlijk heel wat vaste kijkers die zo’n blog gezien hebben maar er komen ook steeds nieuwe kijkers bij en oude vallen af, vooral als je al zolang blogt als ik. Dus ik ga het gewoon doen, ook al voor mezelf, vind dat gewoon leuk.

Groet

René