Paaszaterdag

Vanaf maandagavond in het besef geleefd dat ik Corona had, en vrijdagmiddag de dokter opgebeld om te vragen of ik niet een longontsteking kon hebben omdat ik zo waanzinnig moest hoesten. Daar bleken andere symptomen voor nodig dan ik had, en sindsdien voel ik me een stuk beter. Ik ben eigenlijk alleen nog verkouden dus, want verder voel ik me goed.

Daarom weer zin en gisteren op de elektrieke fiets gesprongen om via de Schellingwouderbrug naar mijn tuin te fietsen, toch maar liever nog even de pont vermijdend. Maar het was zulk mooi weer en de fiets reed zo lekker dat ik gewoon na de brug ben doorgefietst de weilanden in. Van alles te zien in de lente, en te fotograferen natuurlijk.

Op een gegeven ogenblik was ik met twee eenden bezig toen Willem Blootvoet mij voorbij reed. “Willuuuuuum” riep ik, en toen zag hij me ook. Ik heb al eens verteld dat ik goed met hem kan opschieten, we zijn trouwens even oud, en we raakten zoals gebruikelijk weer intensief aan de praat. Hij woont vlakbij waar we stonden en hij vertelde dat hij daar nooit mensen uitnodigde. Hij zit in een soort woonwagen achterin het erf van een boer en die vind dat niet prettig, zeker nadat “vrienden” van Willem de eerste twee jaren dat hij er woonde allerlei spullen hadden gejat en schade hadden aangericht in het bedrijf van die boer. Alleen als hij een vriendin heeft mag die er komen.

Ik zei dat ik het toch een beetje raar vond dat hij kennelijk zo weinig mensenkennis heeft dat hij dat soort gedrag van “vrienden” niet kan zien aankomen, ook met zijn CD is hij door “vrienden” smakeloos opgelicht. En dat terwijl hij toch jarenlang op de markt heeft gestaan en daar tienduizenden mensen heeft ontmoet, ik had altijd het idee dat hij precies wist wat voor vlees hij in de kuip had. Van de andere kant begrijp ik het ook: hij is net als ik niet in staat om mensen dingen toe te dichten die hij zelf nooit nooit nooit zou doen. Net als ik is hij heel gelukkig met de dingen die hij heeft, kent geen jaloezie, dus ook niet de drang linksom of rechtsom dingen te krijgen die hij niet heeft.

Toen we dat weer eens hadden uitgesproken vroeg hij me plotseling of ik zijn paradijsje wilde komen bekijken! Dertig jaar was dat dus volgens eigen zeggen niet gebeurd, hij woont er 32 jaar, ik was zeer vereerd. Hij kondigde mij vervolgens aan bij de boerin, waarvoor hij trouwens een bloemetje had meegebracht, en we reden het erf op. Er was een waakhond en ik bezwoer hem dat hij na het bezoek weer met mij mee moest rijden tot het hek, ik heb een nogal tumultueuze verhouding met honden.

Het kwam omdat ik Willem al zo lang ken en kon daarom zijn paradijsje, waar hij elke keer dat ik hem zie hoog van opgeeft, door zijn ogen beschouwen. Een woonwagentje van ongeveer 2 x 5 meter berstensvol, met daar omheen een “tuin” van 30 bij 30 meter met allerlei meest overwoekerde onbestemde houten en metalen dingen in the middle of nowhere, en ik snapte het helemaal. Het zou niks voor mij zijn maar ik begreep totaal waarom hij daar al 32 jaar als een vrije vogel gelukkig leeft.

groetjes

rené