Oefening baart kunst

Ik merk dat ik met mijn nieuwe compactje heel anders fotografeer vanwege de andere mogelijkheden en onmogelijkheden. Dat bracht mij ertoe ook heel anders over fotografie te gaan denken.

Ik kreeg plotseling echt het idee dat er geen goede en slechte fotografen bestaan, maar alleen fotografen met een goede, en fotografen met een slechte camera. Mijn nieuweling kan maar één ding goed, en dat is extreem ver kijken. Dan kun je dus ongezien mensen fotograferen die jou met een andere camera wel hadden gezien, en dat is voor mij als fotograaf die over het algemeen niet van poseer-foto’s houdt natuurlijk een pre. Nou heb ik een goede telelens op mijn in reparatie verkerende goede camera, maar dat is een enorme toeter die je maar af en toe meeneemt, en dit nieuwe ding is heel klein en zo licht als een veertje, dus die neem ik voortaan altijd mee in mijn rugzakje. Dat moet de bijzonderheid van mijn stadsfoto’s ten goede komen, lijkt me. De foto’s zijn nog steeds korrelig, maar dat vind ik zelf niet zo erg bij zwart-wit.

Dit is een oefensessie in de stad, mochten er mensen op staan die dat niet willen: laat het even weten dan haal ik de foto meteen weg. Foto 4 en 5 zijn op minstens 100 meter afstand genomen, dat bedoel ik dus. De rest is ook op een behoorlijke afstand gemaakt.

Groetjes

rené