Lockdown be-spiegelingen

“Hoe verder de lock-down, hoe dichterbij huis”, luidt het aloude spreekwoord.

“Een goede lock-down tilt ijsberen naar top-niveau”, luidt een ander.

En inderdaad, dit zijn dus buurtfoto’s op hoogstens 300 meter van mijn huis, en ik ijsbeer wat af de laatste tijd.

Ik vind mijn huis altijd het steunpunt van waaruit ik alles doe. Dat is nog steeds zo, al verandert het wel een beetje van karakter. Ik ervaar het nog niet alsof mijn thuis-basis een thuis-bajes is geworden, maar ik heb van die dagen dat het er toch een beetje naar begint te ruiken.

Maar je moet er wat van maken en dat heeft toch ook allerlei gunstige consequenties. Zo tiert de creativiteit weer welig. In dit blogje ben ik alweer flink met buurt-spiegelingen bezig geweest, al deed ik dat natuurlijk toch ook al vóór Corona. Morgen daarentegen heb ik echt een totaal nieuwe invalshoek op mijn blog, en dat heeft met Corona te maken. Ik zoek immers naar nieuwe wegen om mezelf bezig te houden, om iets verrassends te doen want zo af en toe dreigt het toch wel allemaal een beetje saai te worden.

Een ander gevolg van Corona vind ik eigenlijk nog belangrijker. Ik word met de neus op mijn oude economische ideaalbeeld gedrukt: eenvoudig leven en bijvoorbeeld alleen maar dingen aanschaffen die je echt nodig hebt. Ik geef eigenlijk alleen maar geld uit aan eten, verder bijna niks. Er gaan wel dingen kapot natuurlijk, zoals laatst mijn geluidsboxen, die spuwden karton uit. Toen ik dat verteld had op mijn blog kwam een facebook-vriendin, Chunlan Lin, met het aanbod om twee oude maar nog goede boxen bij haar te komen ophalen. Die stonden al jaren geluidloos in haar opslagruimte, ik heb ze ondertussen in huis en ze doen het prima. Ik heb totaal geen verstand van economie, maar dit soort dingen lijken me daar niet goed voor, edoch wel veel beter. Ik vind sowieso de welvaart te ver doorgeschoten. Als ik bijvoorbeeld eens een enkele keer door Hoog Catharijne loop vanaf het Utrechtse station word ik bijkans misselijk van de nutteloze luxe, die ik overigens niet eens als luxe ervaar maar eigenlijk alleen als nutteloosheid, en die ik bijna misdadig vind als je dat afzet tegen de armoede in de wereld en de uitputting van de aarde waar wij mee bezig zijn.

Corona veroorzaakt een beetje een terugkeer naar de basis van het bestaan. Voor mij persoonlijk ligt dat helemaal in het verlengde van waar ik toch al mee bezig was. Maar ik besef dat dat voor iedereen anders is. Ik ben zelf met pensioen en heb niet veel maar wel heel goede vrienden, maar als je werkt of een zaak hebt, een intensief sociaal leven met een groot netwerk hebt en bijvoorbeeld kinderen, is deze tijd natuurlijk erg heftig. Maar toch maar toch maar toch…..

groetjes

rené