Jack
Zo heet deze man, Jack. Jarenlang zag ik hem zo nu en dan in zijn felgekleurde kleding op straat voorbij komen, ik heb hem zelfs wel eens vanuit mijn woning gefotografeerd. Maar ik kende hem niet verder.
Vorige week woensdag, een dag nadat ik Arno in mijn “fotostudiootje” had gefotografeerd, liep ik opeens op de stoep naast hem, hier in de straat. “Meneer, mag ik u complimenten maken over uw kleding, u valt me altijd op.” Nou dat mocht, dat vond hij in het geheel niet erg, integendeel. Pas toen bedacht ik dat ik hem wel als fotomodel wilde, als tweede na Arno. Ik vroeg het hem en begreep dat hij al jaren wachtte op iemand die hem een keer goed kon fotograferen, dus dat was meteen raak.
Heel snel maakten we de afspraak, de maandag daarop, afgelopen maandag dus, was het al zover. Ik wil elke keer dat er een soort verbetering zit in dat “studiootje” vergeleken met de keer daarvoor. Die verandering bestond nu uit het verhogen van het staketsel waar de zwarte doek aan is bevestigd, en het maken van een soort installatie waar ik een gevonden spiegel op kon zetten, want ik wil ook meer met decorstukken gaan werken. Dat was een enorm karwei waar ik de hele maandag, voordat hij ‘s-avonds kwam, mee bezig was. Bovendien wilde ik ook nog doeken kopen in de kleuren van de Oekraïense vlag want bij de telefonische afspraak had hij o.a. die kleuren genoemd als onderdeel van de outfit die hij mee zou nemen. Ik dacht: misschien kunnen we daar ook wat mee doen. Dus die ben ik ook nog gaan halen op de Albert Cuijp.
Enfin, hij kwam om 20.00 u. en had 5 outfits bij zich, van elke outfit staan hier 4 foto’s. Hij vertelde wat over zijn leven, dat is altijd natuurlijk een van de belangrijkste dingen voor mij, de ontmoeting. Dertig jaar had hij zwaar en ongezond werk gedaan en dat had zijn sporen nagelaten. Hij is 56 maar kan daardoor niet meer werken. Maar zijn passie is kleding, met als onderdeel sieraden, daar besteed hij veel tijd aan. Hij koopt zijn kleding meestal op het Waterlooplein en zijn schoenen, die hij zelf verft, af en toe ook in de Kalverstraat. Complimenten krijgen over zijn kleding is erg belangrijk voor hem, zelfs een van zijn belangrijkste drijfveren. Ik was verbaasd dat hij niet in Amsterdam woont want ik heb hem ettelijke keren in de straat gezien, maar dat kwam dus omdat ik naast het Waterlooplein woon, al kwam hij ook regelmatig op de wallen, zei hij.
Na die dag me uit de naad gewerkt te hebben, en ‘s-avonds die fotosessie gehad te hebben, moest ik dus ook de boel weer opruimen. Die gele doek die op de grond had gelegen bleek duizenden minuscuul kleine glinsterende stofjes op die zwarte doek achtergelaten te hebben. Bijna drie kwartier heb ik moeten stofzuigen. Toen de boel uiteindelijk opgeruimd was heb ik een pilsje genomen, dat had ik wel verdiend vond ik. Om half drie lag ik er pas in, ik was gevloerd.
Groetjes
René
