In the shadow of the day

Nou, nu dus schaduw-foto’s in zwart-wit EN in kleur.

Veel hondjes deze keer. Misschien had ik die hondenfoto’s moeten bewaren voor een hondenblogje. Ik heb allerlei mapjes waar ik foto’s met een bepaald onderwerp in zet om die dan na een tijdje als thema-blogje te gebruiken, en zo ook dus een hondenmapje. Maar als die beesten ook schaduwen werpen raak ik in de stress: in welk mapje moet ik ze nou stoppen? Soms doe ik ze in 2 mapjes, maar dan slaat na een poosje de verwarring weer toe: heb ik deze foto al gebruikt in het andere thema?

Je zou er een burn-out van krijgen. Het leven van een fotograaf gaat niet over rozen, dat blijkt maar weer. Gelukkig ben ik daarentegen al een week zo verkouden als ik nog nooit geweest ben, dus moet ik wel thuis zitten en kan zo lekker uit mijn raam fotograferen, want de zon schijnt als een gek. Dus heel wat schaduwfoto’s van afgelopen week in dit blog.

Ik doe daar wel ironisch over maar die verkoudheid begint wel een beetje op een longontsteking te lijken. Nou krijg ik de laatste tijd een steeds lossere identificatie met mijn lichaam, dus ik kan er beter tegen dan ooit, maar ik loop natuurlijk ook niet te juichen. Als het zo veel langer blijft laat ik het toch maar eens nakijken. Maar de gedachte dat je het lichaam niet BENT maakt de acceptatie van wat ermee gebeurt wel makkelijker.

Groetjes

rené