In gesprek met FLOWERBIKE MAN Warren Gregory
Toen ik Warren Gregory gisteren vanuit mijn woning fotografeerde had ik er natuurlijk totaal geen idee van dat ik hem later op de dag bij het Rijksmuseum tegen zou komen. Dat ik daar zelf zou zijn was al evenmin verwacht, want ik was via een heel andere route op weg geweest om mijn gerepareerde camera op te halen tot ik besloot dat ik daar toch eigenlijk helemaal geen zin in had (helemaal in de Parnassusweg) en liever een eindje door de stad wilde gaan fietsen. Want dan gebeurt er altijd wel wát, en nu dus inderdaad ook nog eens heel snel.
Ik raakte intensief met hem in gesprek. Hij vertelde mij hoe hij tot het versieren van die fietsen was gekomen, een heel droevig verhaal. Zijn vrouw had een epileptische aanval gekregen, 20 minuten zonder zuurstof/buiten-westen geweest en eigenlijk dood, maar toch tot leven gewekt. Daarna had ze bijna geen geheugen meer. Ze zei bijvoorbeeld steeds dat haar fiets gestolen was, omdat ze die niet meer herkende, en om die voor haar opvallend te maken ging hij die versieren met bloemen. En daar is hij dus mee door gegaan. Zijn vrouw kan ondertussen niet meer fietsen, de eenvoudigste dingen kan ze niet meer. Opeens bedenk ik me dat mijn moeder ook een epileptische aanval kreeg en later heel dement werd, dat heeft kennelijk met elkaar te maken. Ik heb erg met hem te doen want het is bijna niet meer te behappen voor hem. En wat het nog moeilijker maakt is dat hij hier illegaal is zodat allerlei mogelijkheden voor professionele hulp moeilijker te krijgen zijn.
Ik zei dat hij heel belangrijk was voor de stad en dat dat toch ook erkend zou moeten worden door de gemeente. Hij vertelde dat hij inmiddels wel hulp gekregen had. We zochten hem op mijn telefoon op internet op en hij moest ontzettend lachen toen een van de sites die iets over hem meldde als aanhef had: “The Flower Bike Man bringing smiles to a city in crisis”. Ik liet hem ook het blog zien dat ik over hem maakte en hij wilde graag de foto’s hebben. Die heb ik proberen te sturen maar ik kreeg steeds de mail terug als “undeliverable”, helaas.
Hij vertelde ook nog wat over het versieren van die fietsen zelf: hij zorgt er bijvoorbeeld zorgvuldig voor dat de bloemen in dezelfde kleurstelling zijn en er niet teveel verschillende dingen in zitten. Hij wees op een versierde fiets die daar ook stond van een andere fietsenversierder, een vrouw die “Fairy Bike” op haar fietsen zet. En toen zag ik inderdaad het grote verschil: twee fietsen, van hem en van haar, die op elkaar lijken maar er dus toch heel anders uitzien: de foto’s er van staan hieronder. Ik heb die vrouw een tijdje terug zien fietsen toen ik een prik ging halen in Nieuw-West, daar woont ze inderdaad ook in de buurt, zei Warren.
Iets anders was dat hij de bloemen eerst met een soort vernis bespuit, anders zijn ze na 4 maanden weg zei hij. De rode fiets waarmee hij nu was had ik zien staan voor de Bull Dog op de Nieuwezijds. Hij is door hem als een soort “reclame-fiets” voor hen gemaakt, maar de fiets blijft van hem, dus gisteren wilde hij er op rijden en dat kan dan.
Groetjes
rené
