Het schaduwrijk
Waarom vind ik die schaduwen toch zo interessant? Behalve dat ik ze mooi vind zit er ook een gedachte achter. Ze bestaan namelijk bij de gratie van het licht. En dat doen wij als mens ook: we zijn in mijn optiek ook geschapen door de oerbron, die liefdeslicht is. Net zoals wij als mens, als ego, “geschapen” zijn door het licht, wordt onze schaduw door het zonlicht “geschapen”. En net zoals die schaduw tijdelijk is, zijn wij als menselijke verschijningsvorm tijdelijk.
De schaduw is een tijdelijke afspiegeling van de mens, en de mens in mijn optiek dus een afspiegeling van de oerkracht, het licht. De overeenkomst is dat ze beiden niet eeuwig zijn, de schaduw niet, dat is voor iedereen duidelijk, maar ook de mens niet als je die ziet als de persoon die hij nu is. Het verschil is dat de kern van de mens, zijn goddelijke “ziel”, wel blijft bestaan in mijn optiek, en de schaduw daarentegen geen eeuwige kern heeft. Of het zou de menselijke gedaante moeten zijn, maar die is dus tijdelijk en niet eeuwig.
Kortom: ik zie die schaduwen als een mooie metafoor voor het aardse leven.
groetjes
rené
PS: degene die ik kende heb ik gevraagd of ik de foto (eigenlijk 2) van haar mocht plaatsen en dat mocht. Maar staat er iemand op een foto die dat niet wil: laat dat even weten dan haal ik hem weg.
