Het IJ

Mijn leven speelt zich voornamelijk af rond het IJ: thuis, op een kilometertje ten zuiden daarvan, en in mijn tuin, op een kilometertje ten noorden daarvan. Tot nu toe had ik eigenlijk weinig last van het Corona-gebeuren, ik had toch al behoefte aan een leven met minder input. Minder verschillende soorten afleiding, minder reuring dus, minder heftigheid, met als doel de diepte in te gaan door de dingen die ik wel doe, of die me overkomen, meer intens te beleven. En in zekere zin is dat ook het gevolg geweest, het heeft de zelfreflectie zeker bevorderd. En in die zin ben ik zelfs blij met Corona, heb het gevoel dat ik er door gegroeid ben.

Hoewel ik ook het gevoel heb dat ik er meer uit had kunnen halen, dat ik nog consequenter had kunnen zijn, nog meer de puurheid van het leven had kunnen omarmen, de gelegenheid tot de kern door te dringen had kunnen aangrijpen. Maar misschien komt dat nog, hij is nog niet voorbij die geboden en afgedwongen kans, en ik ben er ook nog steeds mee bezig. Maar nu het einde aan de horizon verschijnt voel ik juist toch het gemis van een aantal dingen, en dat bevreemdt me een beetje. Want al die afleidingen waren toch alleen maar afleidingen, niet essentieel, hoe kun je daar dan na zo’n periode van inkeer tóch weer naar verlangen? Is verlangen niet een ontevredenheid met het leven zoals zich dat nou eenmaal NU voordoet?

Dit houdt ik mezelf de laatste tijd voor, en dat sterkt me er in om NOG beter te kijken naar wat er nu is, nog meer de essentiële dingen te ervaren, nog bewuster te zijn van waar die afleidingen me van afleidden vóór deze periode. Mijn tuin is daar een prachtig hulpmiddel bij. En het IJ een geweldige overtocht daar naartoe.

groetjes

rené