Herfsttuin, mooi en jammer?

Ja eigenlijk is niks jammer, in mijn optiek, maar zijn de dingen die je wat minder leuk vind nou eenmaal zoals ze zijn. Neem nou mijn egeltjes. Die waren de dag nadat ik gaten had gemaakt in mijn anti-katten-gaas verdwenen uit mijn tuin om niet meer terug te keren. Jammer? Nou, ik gunde ze het hele tuinencomplex om aan eten te komen, en als ze een betere slaapplek hadden gevonden dan die ze in mijn tuin hadden: prima. Niks jammer. Helaas hoorde ik een paar dagen geleden dat er op het complex twee jonge egeltjes waren gevonden, dood. Dat vond ik dan toch wel erg jammer. Had ik die gaten niet moeten maken zodat ze waarschijnlijk langer in mijn tuin waren gebleven? Ik heb gedaan wat ik dacht dat het beste was, meer kun je niet doen, dan moet je gewoon accepteren hoe het gaat. Het niet al te erg vinden, mededogen i.p.v. medelijden zal ik maar zeggen.

Als ze in mijn tuin waren gebleven was het alternatief trouwens geweest dat ik ze constant had moeten voeren. En dat druist toch weer in tegen mijn opvatting van de natuur. Egeltjes als een soort huisdieren, dat vind ik ook maar niks. Hoewel ik de vogeltjes ook bijvoer, maar dat is meer als aanvulling, die egels zouden helemaal afhankelijk zijn geworden van mijn kattenbrokjes.

Maar goed, je bent zelfs op zo’n stukje van 10 bij 20 meter helemaal met de natuur verbonden. En dus ook met leven en dood. Zo vond ik een paar dagen geleden een dood ratje op mijn gras. Al de derde in een paar jaar tijd, ook weer zonder sporen van geweld. Zouden ze vergiftigd zijn, denk ik dan, rattengif? En zouden die egeltjes daar ook aan dood zijn gegaan?

Ik was er gisteren weer en zag veel vogeltjes. Zelfs een goudhaantje, helaas niet kunnen fotograferen. Wel vanuit mijn huisje een winterkoninkje, en vanaf een stoel buiten een heggenmus, een merel en een duif.

Groetjes

rené