Geen hond

Het is toch wel handig om een hond te hebben, denk ik af en toe. Maar misschien is het nóg handiger om af en tóé een hond te hebben. Want altijd zo’n beest over de vloer is wel een handenbinder natuurlijk. Of je moet een hond hebben die voor zijn eigen eten zorgt, en die zijn er niet zoveel. En die zelf naar het toilet gaat, zelf doorspoelt en zijn poten wast. Maar die zijn nog schaarser.

Maar af en toe een hond in deze donkere dagen voor kerst heeft vermoedelijk voor een oudere nicht in Corona-tijd als ik veel gunstige bijwerkingen. Je hebt bijvoorbeeld toch een beetje aanspraak, al zegt zo’n beest niks terug natuurlijk. Het voordeel van dat laatste is wel dat je ook geen tegenspraak hebt, en dat krijg je wel als je een mens als huisdier hebt. Dat lijkt me dus een hele legitieme reden om voor een hond te kiezen

Knuffelen kun je met zo’n beest ook, al geef ik dan toch de voorkeur aan een pluchen knuffeldier. Dat is in Corona-tijd sowieso te prefereren: een knuffeldier, al of niet van fluweel-zachte stof, boven een menselijk knuffeldier. Je weet immers nooit waar die laatste zijn neus in steekt, of welke aerosolen hij nu weer heeft ingeademd, je kunt hem immers niet de hele dag in de gaten houden. En dat virus wordt hoe langer hoe besmettelijker, dus hoe meer ik er over nadenk hoe aanlokkelijker een hond wordt.

Maar het allerleukste aan de meeste honden is dat je ze uit moet laten. Weer of geen weer, je MOET met zo’n beest naar buiten. En als je, net als ik en zoals de meeste mensen in deze Corona-tijd, aan huis gekluisterd bent is zo’n gedwongen rondje om de kerk heel heilzaam: je zit eens even niet achter je computerscherm, je beweegt toch nog wat op zo’n dag, krijgt wat frisse lucht binnen, komt op straat nog eens iemand tegen voor een praatje en meer van dat soort positieve dingen.

Dus het zou heel gunstig zijn als ik een hond nam, of er af en toe eens op eentje paste. Er is alleen één onoverkomelijk obstakel: ik heb het niet met honden. Ik vind ze vaak niet lekker ruiken, vind ze TE afhankelijk, ben van veel honden toch een beetje bang en vooral: geen zin om elke keer die warme drol van straat te rapen.

De oplossing die ik voor al deze sores bedacht heb is er echt een van deze tijd, namelijk een virtuele hond. Ik doe gewoon alsof ik een hond heb. Gewoon een digitale hond die elke dag uitgelaten moet worden en toch niet al die andere nadelen heeft. Een soort Tamagotchi, maar dan helemaal materie-loos. Dus gisteren heb ik mijn hond weer uitgelaten, in de buurt, en heb toen de foto’s van dit blog gemaakt. Ik kan dat beest namelijk los laten lopen, geen omkijken naar, dus ondertussen kan ik lekker fotograferen. Het begon te regenen dus ik ben wat eerder naar huis gegaan dan ik had gepland, en de virtuele hond heb ik dus ook wat eerder laten poepen, makkelijk zat.

groetjes

rené