Foto’s uit mijn raam

Zo gemiddeld eens per jaar, schat ik, wordt mij gevraagd of er een foto van mij gebruikt mag worden. Omdat ik al 15 jaar blog dus ongeveer een keer of 15 in totaal. De ene keer voor gebruik in een tijdschrift, de andere keer in een boekje, weer een andere keer in een brochure etc. Allemaal foto’s die ik op mijn blog heb geplaatst, en meestal zijn het foto’s die ik uit mijn raam maakte, hoewel ook wel eens van andere locaties. Wat dat laatste betreft herinner ik me bijvoorbeeld een verzoek van een groep die iets ging doen in een strandtent in Zandvoort die ik net had gefotografeerd.

Ik vraag daar nooit geld voor. De enige tegenprestatie die ik verlang is naamsvermelding bij de foto en 1 exemplaar van het product waar hij in komt te staan. En daar gaat iedereen altijd mee akkoord en tot nu toe kreeg ik inderdaad elke keer het product in de bus.

De laatste keer was nog niet zo lang geleden. Iemand had een foto op mijn blog gezien van Kees IJzer, de ijzerverzamelaar van het Waterlooplein die bij een verkeersongeluk om het leven is gekomen. Het verzoek was een foto in groot formaat op te sturen, en mijn verlangde tegenprestatie werd toegezegd. Het was voor de AMSTERDAMKALENDER van volgend jaar. De foto staat bij 21 juli.

Ik zit door mijn recente perikelen nog steeds op de lijn dat ik geen foto’s meer uit mijn raam maak en plaats. Maar als ik dit dan zie denk ik: wat is hier nou mis mee, dit kan toch nooit strafbaar zijn? De vele reacties, met name die van mensen die er verstand van hebben en mij wat geschreven hebben over die privacy-wet, hebben er voor gezorgd dat ik wat genuanceerder tegen de fotografie van straatscenes aan ben gaan kijken.

Je zou bijvoorbeeld deze foto aan de hand van een interpretatie van die wet verkeerd kunnen uitleggen door te zeggen dat hier iemand is gefotografeerd die aan de onderkant van de samenleving verkeert en ik daar als fotograaf goeie sier mee maak door dat te tonen. En dat dat dus als het ware ten koste van die man gaat. Maar het omgekeerde is in werkelijkheid het geval: ik heb een zwak voor mensen die niet in de mainstream meedoen, vooral omdat ik dat zelf bewust ook nooit gedaan heb. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik niet mee wilde doen aan de ratrace omdat ik veel dingen waar mensen zich druk om maken totaal zinloos vond en vind. Ik vind de welvaart doorgeschoten en vind het van armoede getuigen dat mensen zich drie slagen in de rondte werken, vaak in voor mij totaal nutteloze banen, terwijl je met de helft aan inspanning ook rond kan komen als je een beetje sober leeft. En daar dan tijd voor in de plaats krijgt die je naar eigen goeddunken kan invullen.

Dit soort overwegingen ga ik vaker bij foto’s zetten, daarmee maak ik ze op een bepaalde manier betekenisvoller, het is een meer journalistieke benadering. Tot nu toe ging ik er van uit dat iedereen wel zag wat ik met een foto bedoelde. Maar ik ga alles, naar aanleiding van de ellende die ik al gemeld heb, nu wat explicieter maken. En dus misschien toch af en toe foto’s van mensen plaatsen.

Dus……………

Groet

René

PS: ik geloof niet in toeval, maar heel “toevallig” zag ik gisterenavond een youtube-filmpje van Eckart Tolle getiteld: Evolving Through Difficulty.