Fotogekkengeduld

Toen ik vorige week mijn woning uit kwam zag ik dit naast de deur zitten.
“Een insect?” dacht ik.
“Maar daar zien die vleugels er toch wel ERG onregelmatig voor uit. Bovendien lijken ze wel van hout.”
“Is het wel een insect en niet gewoon een plantaardig dingske dat tegen de deurpost is gewaaid en daar is blijven hangen?”
“Neeeee, het beweegt!!!!!!”
“Er komt een soort rupsje/wandelend takje uit, maar niet helemaal naar buiten.”
“AHA”, was mijn conclusie, “ik ben hier getuige van de geboorte van een wandelend takje/rupsje. Het eitje is in een hoopje takjes gelegd en nou probeert hij er uit te komen, nu hij volgroeid is”
“Maar het lukt niet, hij komt niet uit zijn tijdelijke geboortegrot, hij raakt het ding niet kwijt. IK MOET HEM HELPEN!!!!!!!”
“Ik moet een punaise op zijn weg plaatsen waar hij als rupsje net onderdoor kan maar die behuizing niet, zodat hij er zich uit kan wurmen”.
Het vervolg staat onder de foto’s beschreven.



















En toen hield ik het voor gezien. Inmiddels 5 kwartier en 357 foto’s verder. Ik moest zoveel foto’s maken omdat ik te lui was om mijn macrolens te pakken en op te schroeven, en met de camera die ik had omhangen (want ik ging naar buiten om te fotograferen) lukt de scherpstelling van dichtbije objecten haast niet, dus dan moet je veel knippen want dan is er altijd wel eentje goed.
Toen ik een paar uur later terug kwam was hij in geen velden of wegen meer te zien. Ondertussen had ik bedacht dat die rups er helemaal niet uit wilde, dat hij zijn houtstapeltje waarschijnlijk net zo gebruikte als de kreeftjes die je vaak op het strand bij de branding ziet en die lege puntschelpjes als behuizing hebben ingenomen.
Toen ik het hele verhaal aan Jan vertelde zei hij dat hij nou toch echt een psychiater voor me zou zoeken. Maar ik vind zoiets een enorm hulpmiddel bij het streven naar het leven in het NU.
Groetjes
René
Heel bijzonder.
Wat ontzettend grappig. Ik leef mee!
Fijne levensmomenten Rene!