Fotogekkengeduld

Geplaatst op door

Toen ik vorige week mijn woning uit kwam zag ik dit naast de deur zitten.

“Een insect?” dacht ik.

“Maar daar zien die vleugels er toch wel ERG onregelmatig voor uit. Bovendien lijken ze wel van hout.”

“Is het wel een insect en niet gewoon een plantaardig dingske dat tegen de deurpost is gewaaid en daar is blijven hangen?”

“Neeeee, het beweegt!!!!!!”

“Er komt een soort rupsje/wandelend takje uit, maar niet helemaal naar buiten.”

“AHA”, was mijn conclusie, “ik ben hier getuige van de geboorte van een wandelend takje/rupsje. Het eitje is in een hoopje takjes gelegd en nou probeert hij er uit te komen, nu hij volgroeid is”

“Maar het lukt niet, hij komt niet uit zijn tijdelijke geboortegrot, hij raakt het ding niet kwijt. IK MOET HEM HELPEN!!!!!!!”

“Ik moet een punaise op zijn weg plaatsen waar hij als rupsje net onderdoor kan maar die behuizing niet, zodat hij er zich uit kan wurmen”.

Het vervolg staat onder de foto’s beschreven.

Hier zag ik voor het eerst zijn kopje en een paar pootjes uit dat houthoopje komen. Rechts mijn deurbel die, zoals je kan vermoeden, niet werkt.
Nou, ik ben benieuwd of mijn reddingspoging wat oplevert.
Neeheeee, je moet er onderdoor, anders werkt het niet.
Misschien wordt het toch nog wat.
Als het houtstapeltje vast blijft zitten komt hij er zo dadelijk gaaf uit.
Niet gelukt dus.
Ik moet er gewoon een paar naast elkaar inprikken, en iets schuiner, dan heeft hij meer kans.
Als hij er maar niet omheen loopt.
Neeeee, niet er overheen!!
Het had zo mooi kunnen zijn.
En toen viel hij ook nog!!! Tot mijn stomme verbazing bleef hij hangen, kennelijk plakt hij tijdens het lopen een onzichtbaar draadje.
Hij vrat het draadje op zodat hij weer op hetzelfde punt uitkwam en liep gewoon verder, het arme ding.
Omdat de onderkant van het houten bundeltje ook een beetje uitstak dacht ik: “ik moet een dik soort tape opplakken, als hij er dan overheen gaat blijft de onderkant tegen de rand van die tape steken en kan hij zich uit het houten bundeltje los trekken.”
Jaaaaaaaaaaaaaaaaa?
Neeeeeeeeeeeeeee!!
Toen wist ik het: ik moet gewoon wat spijkertjes in de deurpost slaan die net zover uit elkaar staan als het rupsje breed is maar te smal voor het houten bundeltje.
Jaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa. Dit bedoel ik.
Eh, nee dus, hij probeerde het niet eens, ging er overheen.
En vervolgde zijn weg naar boven.

En toen hield ik het voor gezien. Inmiddels 5 kwartier en 357 foto’s verder. Ik moest zoveel foto’s maken omdat ik te lui was om mijn macrolens te pakken en op te schroeven, en met de camera die ik had omhangen (want ik ging naar buiten om te fotograferen) lukt de scherpstelling van dichtbije objecten haast niet, dus dan moet je veel knippen want dan is er altijd wel eentje goed.

Toen ik een paar uur later terug kwam was hij in geen velden of wegen meer te zien. Ondertussen had ik bedacht dat die rups er helemaal niet uit wilde, dat hij zijn houtstapeltje waarschijnlijk net zo gebruikte als de kreeftjes die je vaak op het strand bij de branding ziet en die lege puntschelpjes als behuizing hebben ingenomen.

Toen ik het hele verhaal aan Jan vertelde zei hij dat hij nou toch echt een psychiater voor me zou zoeken. Maar ik vind zoiets een enorm hulpmiddel bij het streven naar het leven in het NU.

Groetjes

René

Delen