ELKE DINSDAG EEN OUD BLOG:nr 32

Ik denk er nog vaak aan terug, mijn vakantie in Zuid-Afrika van 2013. Ik heb daar vrienden wonen en mocht de eerste week dat ik daar was bij hen logeren, prachtig alleenstaand huis met 1 of 2 ha grond er omheen met zwembad en uitzicht op de Tafelberg. Beveiligd door een hek dat onder stroom stond en ‘s-avonds gingen er hekken voor de ramen, en toch werd er nog 2 x ingebroken, niet toen ik er was overigens. Daarna ben ik op mijn eentje twee weken door de Kaapprovincie gereden, een spannende en indrukwekkende ervaring, en niet alleen omdat ik nog nooit links had gereden want dat wende eigenlijk vrij snel. De vakantie staat in de top-drie van mijn meest bijzondere vakanties. Dit was het laatste blog dat ik er over maakte, het dateert van 16 mei 2013 en heet:

DE UITSMIJTER VAN ZUID-AFRIKA

Bijna drie warme zonnige dagen waren mij nog in Hout Bay gegund, met op de tweede dag een onverwacht avontuurlijke wandeling. Harrie had me afgezet op een hoog punt vanwaar ik een alternatieve route naar het strand kon lopen. Hij had het me goed uitgelegd maar ik heb óf niet goed geluisterd óf ik was het vergeten, maar ik nam een steeds gevaarlijker route langs de hoge steile rotsen omdat ik dacht dat je bij een aan de kust vastgelopen kraaneiland kon komen. In het begin ging het nog, maar het pad werd steeds onduidelijker, af en toe een paar stenen op elkaar om de richting aan te geven. Tenslotte was er geen pad meer en kon ik de weg terug ook niet meer vinden, ik was als een soort vlieg tegen de rotsen, zat gevangen tegen de steile rotsen met laag overhangende takken waar ik met mijn rugzak aan vast bleef zitten. Uiteindelijk vond ik het paadje weer terug, maar ja, wel een beetje dom weer.

Daarna was het een en al genieten geblazen, zie foto’s en tekst.

De eerste twee foto’s zijn bijna vanaf het beginpunt: hoge zandhopen, van de andere kant van de baai omhooggeblazen zand, zeker op 200 meter hoogte.

groetjes

rené

Hier belde , tot mijn verbijstering, mijn zus voor het eerst tijdens de vakantie, om te zeggen dat mijn moeder haar knie had gebroken en met haar linkerbeen helemaal in het gips zat. Ik zei dat ik een foto maakte, tijdens het bellen, om het absurditeit van die mededeling t.o.v. de situatie waarin ik me bevond te tonen:

Naar deze kraan was ik dus op weg geweest:

Toen ik weer terug was van de verkeerd uitgepakte tocht naar de vergane kraan zakte ik de berg af naar het scheepswrak. Je ziet het rechts op het schiereiland. Wat je niet kan zien is dat er midden op het schiereiland een soort steile kloof zit, je moest echt tot zeeniveau. Dat heb ik gedaan maar daarom bleef ik niet te lang bij het wrak, ik was bang dat ik bij vloed niet meer terug kon en dacht dat de vloed hier wel eens snel op kon komen. Ik werd toch even weer wat voorzichtiger:

Deze had ik vanuit de verte al gezien:

Maar dit niet, een totale en aangename verrassing. Overigens ook nooit gezien dat ze ZO op hun vinnen konden lopen:

Het is ook wel een beetje aan de foto’s te zien, maar de sfeer was bijna onwerkelijk, verlaten in de wilde natuur, geen woorden voor eigenlijk.

De weg verder naar het strand was makkelijk en wonderschoon. Ik kwam deze grot tegen, ben er in gaan zitten en kwam bijna niet meer weg, in de verte zie je het scheepswrak nog (tweede foto):

En dan tenslotte eindelijk het strand: