ELKE DINSDAG EEN OUD BLOG: nr. 63
Mijn Flesseman-project is toch wel het allerleukste dat ik ooit heb meegemaakt met mijn fotografie. Ik kwam al snel bij het zoeken naar een oud blog deze tegen en kon de verleiding niet weerstaan hem te plaatsen, ook al heb ik over dat gebeuren al het een en ander herhaald. Dit blog niet overigens, het is van 18-4-2010. Toevalligerwijze had ik het vorige week met een vriend over de vrouw op de eerste foto van dit blog, mevrouw Loos, een uiterst charmante en mooie dame uit de Jordaan, links dus hoe ze er uitzag in Flesseman, rechts toen ze nog op de markt stond in vroeger tijden.
En toeval bestaat niet: vanochtend moest ik voor d’OudeBinnenstad een foto maken van een 81-jarige man die elke ochtend een biertje komt drinken in, of op het terras van, café Gewaeght. Hij vertelde dat hij daar al 50 jaar kwam en het nog kende uit de tijd dat het van Fietje Wels was. Dat ontlokte bij mij een kreet: Fietje Wels, die staat in mijn boek!! Ze sleet namelijk haar laatste jaren in Flesseman en ik heb haar gefotografeerd en in twee oude foto’s van haar gemonteerd!!!!
Het blog heet:
TENTOONSTELLING WEGGEHAALD
Afgelopen week heb ik de tentoonstelling die ik bij mijn fotoboek heb gemaakt bij Flesseman weggehaald. Het is het definitieve einde van het project, het is afgerond, klaar.
Ik had eerst nog het vage plan het project voort te zetten door alle nieuwe bewoners te fotograferen, maar daar heb ik van af gezien. Velen zouden het waarschijnlijk leuk vinden, maar ik vind het genoeg geweest. De mensen die gefotografeerd zijn hebben het fantastisch gevonden, het heeft in alle kranten gestaan en ik ben bedolven onder de complimenten. Het boek is in 6000-voud gedrukt omdat het in de kerstpakketten van AMSTA en AGIS (voor een deel) werd uitgedeeld. Bovendien is het eerste exemplaar door Job Cohen, misschien de nieuwe premier, aan de bewoonster op de voorpagina overhandigd.
Ik zou er een bedrijfje van kunnen maken door dit overal te gaan doen, voor instellingen of voor particulieren, maar daar heb ik domweg geen zin in. Gelukkig wordt het hier en daar nagedaan, want het is een prachtig idee waar mensen echt wat aan hebben, is gebleken.
Zo is er al enige tijd weer ruimte ontstaan voor nieuwe dingen. Je moet een leeg hoofd hebben om nieuwe inspiratie voor iets te krijgen, en dat schept een heerlijke vrijheid. Zo heb ik een liedje gemaakt, voor het eerst in tien jaar (komt nog op dit blog), en heb ik weer een tentoonstelling: Nepal-foto’s. Die hangen in de bibliotheek van Ouderkerk en komen daarna in boekhandel Himalaya in de Warmoesstraat.
Ik kijk er met ontzettend veel plezier op terug, maar ben tegelijk erg blij dat het nu echt voorbij is.
Groeten
René
