ELKE DINSDAG EEN OUD BLOG: nr. 61
Bij het zoeken naar een wekelijks oud blog kwam ik er een tegen met twee foto’s van de tentoonstelling die ik in Flesseman maakte in 2008 en waar mijn fotoboek HEDEN EN VERLEDEN ALTIJD NU uit voortkwam. Ik had er toen nog niet het minste idee van dat er een boek van zou komen, dat gebeurde pas toen er 8 foto’s in het Volkskrant Magazine geplaatst werden en Joke Jansen-Schoonhoven van de directie van AMSTA, waar Flesseman deel van uitmaakt, dat gezien had. Zij regelde alles, ik hoefde alleen nog 40 foto’s extra te maken met het materiaal dat ik al had, nog een heel werk overigens.
Ik word trouwens nog regelmatig met dat boek geconfronteerd. Zo kreeg een redactielid van d’OudeBinnenstad 2 exemplaren cadeau die zij mij, na het uitgebreid bekeken, te hebben schonk, zodat ik ze nog eens aan iemand kan geven. Ik had er zelf nog maar 2.
Het blog is van 7 november 2008 en heet:
TWEE FOTO’S VAN MIJN TENTOONSTELLING
Met toestemming van de betreffende dame plaats ik hier twee foto’s die ik van haar maakte voor mijn tentoonstelling. Mevrouw R. is van 1921 en is bij de verhuizing naar ons verzorgingshuis bijna al haar foto’s kwijtgeraakt. Ze heeft er nog maar 4 over, dus de keuze voor mijn project was snel gemaakt.
Op de eerste foto poseert zij met haar twee zoons in Volendammer kostuum. Het was niet haar eigen klederdracht maar een toeristische verkleedpartij voor de foto. Zoals u ziet staat ze daar achter zoals ze nu is. Hoewel veel veranderd natuurlijk, ik schat dat ze nu minstens 50 jaar ouder is, haal ik haar er wel uit.
Een van de weinige andere foto’s die ze had was een pasfoto, zwart-wit. Op foto 2, op haar woning genomen, heb ik die gemonteerd op haar lichaam van nu en wat opgefleurd. De kleur van haar blouse heb ik wat veranderd en ik heb haar een ietsje pietsje slanker gemaakt. Beneden staat zij ook, zwaaiend op straat, samen met haar beste vriendin mevrouw H. Dat tafereel komt van een foto die ik een jaar geleden vanuit mijn raam heb gemaakt toen ik hen voorbij zag lopen. Even geschreeuwd of ze wilden zwaaien voor de foto, en dat deden ze.
De tentoonstelling werkt precies uit zoals ik het gedacht had: mensen praten er met elkaar over en dat komt de sfeer bizonder ten goede. Het werkt contact-bevorderend en de bewoners bezien elkaar nu met andere ogen. Ze blijven er naar kijken. Dat komt ook omdat er een zekere fotografische spanning opgeroepen wordt door het oude en het nieuwe bij elkaar te zetten.
groetjes
rené
PS: De eerst foto van mijn tentoonstelling en de omschrijving ervan plus nadere gegevens zijn te vinden op mijn blog van 25 oktober
