ELKE DINSDAG EEN OUD BLOG: nr 54
Hier mijn enige CD die ik samenstelde met eigen nummers ongeveer op het moment dat ik met zingen stopte in 1999. Ik heb hem weer helemaal beluisterd, en ik moet zeggen: ik kreeg er een brok van in mijn keel: zoveel herinneringen, zoveel met zingen meegemaakt. En ik was ook verbaasd weer mijn eigen begeleidings-muziek te horen die ik maakte op de synthesizer terwijl ik nauwelijks kon spelen. En vond dat ik toch wel redelijk met de sax overweg kon en dat ik de zingende zaag op de juiste plekken gebruikte. Ik vond mijn eigen stem vroeger niet mooi, maar ook daar heb ik nu geen bezwaar meer tegen.
De aanleiding nog eens naar die CD te luisteren was dat ik een paar weken terug Willem Blootvoet tegenkwam tijdens een fietstocht door de weilanden ten noorden van Amsterdam, hij woont daar. Die zei dat hij mijn CD nog wel eens draaide. Hij was voor zover ik me herinner de enige die echt heel enthousiast was. De andere die er zich ooit positief over uitliet was mijn muziekmaatje Marco, hij had als compliment dat hij hem helemaal uitgeluisterd had.
Enfin, het blog heb ik al eens geplaatst, namelijk op 2 december 2018 (maar de CD is dus van rond 1999 met nummers die minstens 10 jaar ouder zijn, sommige nummers echt gedateerd maar anderen kunnen nog goed door de beugel naar mijn gevoel) en heette:
Mijn CD: SCHIMMEN VAN HET VERLEDEN
Toen ik in 1999 rigoureus stopte met zingen heb ik alle nummers die ik toen nog de moeite waard vond op een CD laten zetten, dat is SCHIMMEN VAN HET VERLEDEN geworden.
Ik heb nooit een goede artiestennaam gehad, ik noemde me soms Viktor Loman, soms ook door mij met een c geschreven, soms trad ik onder mijn eigen naam op, soms noemden Marco, die de muziek vaak maakte op synthesizer en ook gitaar speelde, en ik ons Kommer en Kwel etc. etc. Nee, voor publiciteit was ik ongeschikt, ik wilde alleen leuke liedjes maken waar ik mijn ei in kwijt kon, en dat lukte wel, ik heb er ontzettend veel plezier aan beleefd.
Hieronder zijn de liedjes afzonderlijk te horen. Af en toe behoorlijk gedateerd, maar af en toe nog goed te pruimen (de eerste 6 en de laatste vooral). Vooral het laatste nummer, 1 minuut voor 12, is nog steeds actueel. Ik heb nooit begrepen dat dat niet hier en daar gedraaid werd, ik heb het aan diverse radioprogramma’s aangeboden maar noppes. De muziek daarvan vond ik ook fantastisch: gemaakt door Marcus Tuzzolino toen je nog niet digitaal kon sampelen, hij deed alles op een bandrecorder. In oorsprong was het voor een andere tekst bedoeld voor iemand anders, maar ik heb er ook nog een nieuwe tekst op gemaakt, dat is deze versie over Moeder Aarde geworden.
Waarom ben ik zo aan het terugkijken? Het voelt een beetje als een afronding, al ben ik nog niet van plan om dood te gaan. Misschien is het een vorm van leeg maken zodat er iets anders voor in de plaats kan komen.
Maar nu ben ik er wel klaar mee, dit was de laatste terugblik. Ik ben blij dat ik mijn zangarchief rücksichtslos in de papierbak heb gekeild een paar jaar geleden, hoef ik dat tenminste niet uit te zoeken. Daar zaten alle aankondigingen, recensies voor zover die er waren etc. in.
Groet, René
PS: wat ook wel grappig is is dat de foto op de CD genomen is op een bouwplaats aan de de Ruijterkade. Daar maakte ik foto’s in plassen, weerspiegelingen van een kerk ernaast. Die haalde ik per ongeluk op zijn kop uit het mapje toen ik ze bij Filmpost ophaalde: de gebouwen stonden recht en i.p.v. lucht dus “zand” op de plaats van de lucht en daar ben ik sindsdien jaren mee bezig geweest, dat was echt het begin van mijn intensieve foto-periode. Veel van die plassenfoto’s aan amerikanen verkocht: eentje kocht er steeds een of twee als hij in Europa was.
PS: gisteren kwam ik toevallig Raymond tegen die in hetzelfde huis woont waar Marco Naarden, mijn muziekmaat, woonde en waar we altijd repeteerden, in de Nieuwe Kerkstraat. Hij woont er ondertussen ook al ongeveer 25 jaar!!!
PS: o ja: je moet op de driehoekjes dubbelklikken voordat de muziek gaat spelen.
