ELKE DINSDAG EEN OUD BLOG: nr 47
Ik heb vaak het idee dat TOEVAL geen toeval is. Dat er weliswaar iets héél onwaarschijnlijks gebeurt maar dat je dat alleen maar zo ervaart omdat je zintuigen/bewustwording maar matig ontwikkeld zijn. Dat als je de eenheid van ALLES echt goed voelt er gewoon geen toeval bestaat. Maar omdat ik zoals de meeste mensen niet zover ben, ervaar ik sommige dingen toch echt als mirakels.
Een van de “toevalligste” dingen die ik ooit meemaakte schiet me, nu ik dit schrijf, te binnen. Ik heb van 1968 tot 1977 in Utrecht geschiedenis gestudeerd en kreeg mijn doktoraalsbul in een universiteitsgebouw aan het Dom-plein overhandigd door de prof waarbij ik afstudeerde: H.W. von der Dunk. Toen ik pakweg 25 jaar later onder de Dom doorliep dacht ik: wat zou het leuk zijn als prof. v.d. Dunk om de hoek kwam lopen. En even later gebeurde dat echt. Ik heb hem aangesproken en moest wel even vertellen wie ik was, en omdat mijn doctoraalscriptie als een van de drie case-studies in zijn boek “In de schaduw van de depressie” was uitgekomen kon hij zich mij uiteindelijk herinneren. Het is natuurlijk toeval, maar er zit toch een randje “logica” aan.
Maar het meest onwaarschijnlijke dat ik ooit meemaakte is voor mijn gevoel echt gewoon toeval. In de orde van grootte van 1 op de duizend miljard. Dat gebeurde me in 2018, heb het net in een blog over het Chinese Nieuwjaar vermeld, maar ik kwam het blog dat ik er toen over maakte tegen bij het zoeken naar een wekelijks herhaalblog, dus dat plaats ik nu.
Ik ben trouwens heeeeel benieuwd naar soortgelijke ervaringen van bezoekers van dit blog.
Het is van 16 april 2018 en heet:
ONWAARSCHIJNLIJK TOEVAL
Twee keer heb ik vorige week enige tuinwerkzaamheden verricht bij een mede-tuinster op mijn volkstuinen-complex. Toen zij op een gegeven ogenblik zei dat ik er eens mee op moest houden, of tenminste een pauze moest nemen van dat zware werk, zei ik dat ik altijd heel erg lang met iets kan doorgaan, al is het wel in een traag tempo. Zij bleek hetzelfde te hebben, en net als ik dan óók niet van ophouden te weten.
Ik zei dat dat kwam omdat ik BUFFEL was, dat is mijn Chinese sterrenbeeld. Ik ben van begin 1950 en dacht jarenlang dat ik Tijger was. Maar omdat het Chinese Nieuwjaar in dat jaar op 15 februari begon hoor ik qua sterrenteken nog bij 1949. Dat was een grote teleurstelling toen ik daar achter kwam. Maar niet toen ik besefte dat het heel erg klopt met hoe ik ben: in langzaam tempo eindeloos door kunnen gaan met iets. En dat had zij dus ook: zij bleek van 1949!!!
Op zaterdagochtend tijdens het algemeen werk op de tuin vertelde ik dat tegen een nieuwe tuinder. We waren even in gesprek geraakt en gestopt met waar we mee bezig waren: het in kruiwagens scheppen van compost om dat elders uit te strooien. Hij bleek twee maanden na mij geboren te zijn en dus tijger te zijn. Niet echt toevallig maar toch wel frappant.
Maar wat er toen gebeurde was wel erg onwaarschijnlijk toevallig: bij de eerste spade die ik na dat gesprek in de composthoop stak, waar verder niets van dat soort dingen in te vinden was geweest, zat dit beeldje van een buffel!!! Ik was echt totaal verbijsterd. Bijna niet te bevatten.
Dat plastic beeldje bewaar ik dus tot het einde mijner dagen.
groetjes
rené