ELKE DINSDAG EEN OUD BLOG: nr 27
Ach, niet elk blog hoeft een betekenis te hebben. Dit is er eentje van het strand van Zandvoort, Niks met Max Verstappen te maken . Hij is dan ook van 23 juli 2013, Max was toen ongeveer 16 jaar. De overeenkomst is wel dat het allebei reclame is: Max promoot Red Bull en Honda, en deze dames een lingerie-merk.
Bij nader inzien zegt het wel wat over mijn eigen fotografie. Ik vind dat je in het algemeen met poseer-foto’s betere foto’s krijgt, je kan alles naar je hand zetten. De foto’s van Erwin Olav zijn daar een goed voorbeeld van. Maar het organiseren van dat soort settingen is enorm veel werk en dat ligt gewoon niet in mijn lijn. Maar bij alles wat ik fotografeer probeer ik toch het moment te vangen waarop er een soort natuurlijk evenwicht is in wat je ziet, iets wat dus toch enige overeenkomst heeft met de gestileerde poseer-fotografie, maar dan zonder al het geregel, en bijna nooit zo “volmaakt”. Bovendien zijn mijn foto’s dus ook minder fantasie-rijk, want je hebt met de dagelijkse realiteit te maken. En dat is dan eigenlijk weer waar bij mij de focus ligt: het bijzondere van het gewone vast te leggen.
Het blog heette:
VROUWENBAND OP HET NAAKTSTRAND
Geen mondstuk op de saxofoon, ook verders geen geluid. Toen ik aan een vrouw vroeg hoe de band heette zei ze dat het geen band was maar een lingerie-reclame, ze waren al drie dagen bezig.
Foto 2 is met naakte badgasten er op, maar niemand herkenbaar omdat ze er van achteren op staan. Iedereen fotografeerde, dus ik deed enthousiast mee.
Dit soort surrealistische beelden kun je niet vaak schieten, behalve als je alles altijd in scene zet, maar dat doe ik nooit.
Na mijn werk net als gisteren de trein gepakt, heerlijke dag weer. Op het laatst gebeurde er nog iets geks: een hondje liep haar baasje te zoeken, lost on the beach. De vrouw met een ander hondje, die mij aansprak, belde na met mij overlegd te hebben de dierenambulance. Maar toen kwam er een Duitse vrouw langs die een gezin met twee kinderen in het wit met dat hondje had gezien. Hondje aan de lijn en richting Zandvoort gelopen, want hondje wilde zelf naar Noordwijk en dat leek ons geen goede optie. Toen zagen we een meisje in witte kleren, de naam van een hondje roepend. Toen ze elkaar weer ontmoetten gebeurde er iets raars: geen enkele vreugdevolle herkenning, terwijl het beestje toch zeker een uur kwijt moest zijn geweest en het toch echt duidelijk haar hondje was.
Daarna nog met een jongen die er ook bij betrokken raakte naar de trein gelopen en daarin doorgekletst want hij woonde ook in Amsterdam, erg gezellig, en dat allemaal naar aanleiding van een verloren hondje.
groeten
René
