ELKE DINSDAG EEN OUD BLOG: nr 26

Als oud blog kies ik bijna altijd iets uit dat met mijn huidige staat van zijn te maken heeft. Nu weer: gisteren onverwacht een tarrot-reading gehad van een vrouw die ik ken omdat ze ook een tuin heeft in Buitenzorg. En dat ging precies over waar dit blog uit 2012 over gaat. Ik ben al heel lang met dezelfde dingen bezig, vandaar. Ik heb momenteel sterk het gevoel dat ik in een overgangsfase zit, maar niet een overgang naar iets HEEL anders maar meer een versterking van waar ik toch al mee bezig ben, een verdieping of stroomversnelling. En een van de conclusies van de reading was dat ik niks moest gaan zoeken maar open moest staan voor de dingen die zich toch vanzelf wel aandienen. Maar dat ik er wel alert op moest zijn, moest vertrouwen op mijn intuïtie.

Het blog is van 20 maart 2012 en heet:

DE KRANT VAN GISTEREN EN VAN BOVEN

Met frontfoto van katern van Teun van de Keuken, interview binnenin. Misstanden zien en uitzoeken, dat is zijn passie. Ik zou willen dat ik iets belangrijk, of zinvol,  genoeg vond om me voor in te zetten. Ik kan 100 dingen verzinnen maar mis de motivatie omdat ik het water naar de zee dragen vind, druppels op gloeiende platen spetteren.

Totdat ik een gemotiveerd doel vind is mijn passie fotograferen.

Toch “iets”.

Of is dat het doden van de tijd? 

Ik heb een ander doel: de eenheid bereiken, contact met het “zijn”, de eeuwige waarheid, je één weten met alles. Er zijn mensen die dat meemaken, het is een ervaring die je leven definitief omgooit. Daarvoor kan je alleen de weg vrij maken, dan kán het je overkomen. Ik vertaal dat vrijmaken van de weg altijd door niks na te jagen maar de dingen op me af te laten komen in de overtuiging dat dat precies de ervaringen zijn die je nodig hebt, zoals deze dagen: ziek zijn. Overgave aan het Licht in jezelf, want dát ben je echt. En als ik dan ongeduldig wordt zoals nu, en iets wil “doen”,  weet ik zeker: mijn ego gaat ermee aan de haal, opletten geblazen. Wat daar wel goed aan is is het onderliggende verlangen. Als dat maar groot genoeg is komt “het”, anders niet. Verlangen zonder ongeduld. Bij mij groeit dat verlangen uit het besef wat “het” allemaal niet is. Maar omdat “het” alles is, is het besef van wat het niet is dat mij zo helpt slechts een kwestie van perceptie. Een hulpmiddel?

Bent u er nog?

Conclusie: het is goed zoals het is.

Groeten

René

PS: en ondertussen poep ik weer normaal, ook niet onbelangrijk!!