ELKE DINSDAG EEN OUD BLOG: nr. 21
Toevallig sprak ik zondagavond een jongen op het terras van de Queenshead die vertelde dat hij danser was geweest. Naar aanleiding daarvan vertelde ik hem wat over Hans Hilton, oud danser van het Nationale Ballet, waar ik de laatste 1,5 jaar van zijn leven iedere week koffie ging drinken. Hij was een extreem getalenteerde man, maar erg moeilijk voor zijn omgeving. Hij begon op zij 18e te dansen en kwam bij het Nationale Ballet toen hij 22 was, dat is eigenlijk gewoon onmogelijk maar het was wel waar. Omdat ik het dus net over hem gehad had en dit blog gisterenavond tegenkwam zet ik het hier nog een keer neer. Het blog is van 1 september 2009 en heet:
DE DANSER IS DOOD
De oud-danser, o.a. van het Ned. Danstheater (ongeveer van 1958-1964), waar ik de laatste anderhalf jaar elke week op donderdag-ochtend om 10.00 u. koffie ging drinken is overleden. Hij lag in het ziekenhuis en is daar een dag voordat zijn onderbeen geamputeerd zou worden in de nacht definitief ingeslapen.
Hij wilde al jaren dood maar wist dat hij er geen einde aan mocht maken. Toen ik aan zijn tuintje begon te werken hield ik hem altijd voor dat ik het wel erg prettig zou vinden als hij de volgende lente zou halen omdat ik benieuwd was hoe de tuin er dan uit zou zien. Nou, dat is dus de lente plús de zomer geworden.
Ik heb hele intensieve gedachtewisselingen met hem gehad, al was hij degene die het meest aan het woord was. Over veel dingen waren we het eens, met name over reïncarnatie. Hij hoopte dat dit zijn laatste leven was. Hij had sterk het gevoel vroeger ook al danser geweest te zijn, een uit het beroemde Franse dansers-geslacht Vestris. Hij was extreem getalenteerd: hij hoefde maar een ballet te ZIEN en hij kon het zonder te repeteren dansen. Dat is ook daadwerkelijk een keer gebeurd toen hij voor Han Ebbelaar een dansstuk moest overnemen.Hij maakte daar choreografen trouwens soms gek mee, want hij hield ook niet van repeteren, hij kon het immers al.
Hij kon ook fantastisch vertellen, allerlei anecdotes over zijn dansperiode, maar ook over zaken daarvoor en daarna. Hij vertelde b.v. staaltjes uit zijn kinderjaren toen hij helderziend was, dat vond ik altijd om te smullen. Maar ook zijn belevenissen met zijn grote vriend Gérard Lemaitre, die hem trouwens tot het laatst toe bleef bezoeken, waren soms om te huilen van het lachen.
Maar hij was ook een extreem moeilijk mens voor anderen. Ik heb een paar weken geleden een gedicht over hem gemaakt waar dat aspect o.a. naar boven komt.
Donderdag om 10.00 u. , ja precies op de tijd dat ik altijd bij hem langs ging, wordt hij begraven in zijn geboorteplaats.
Ik zal hem erg missen, al gun ik hem de rust.
Hans Hylton is 69 geworden.
DE OUDE DANSER
Weg wil je
hartstochtelijk verlangen
naar niet meer hier
ontslagen van de plicht
als halfblinde, loden pop
het leven uit te moeten zitten
vol te moeten houden
tot de toegemeten tijd
verstreken is
voor jou is alles op
toch weet je dat je
nog moet blijven
al weet je niet waarom.
vergeven?
voor al wat jou is aangedaan?
vergeving krijgen
van al die mensen die je
nodeloos hebt geschopt?
omdat het “waar” was wat je zei?
zijn zij de oorzaak
dat de tijd niet stopt?
ik ken nog lang niet de geheimen
die je voor jezelf
verzwijgt
maar voel ze inktzwart
als een schaduw dreigen
een kracht die alles overstijgt
ze zullen niet verdwijnen
zomaar in het niet
ze blijven aan je kleven
tot je ze werkelijk ziet
en je jezélf kunt vergeven
en dan gaan ze, eerder niet.
Viktor Loman
PS: de foto van hem is van 15 juni. Hij kon amper meer staan en ik was verrast dat hij er in toestemde om gefotografeerd te worden. Meestal zat hij op de rollator naar de tuin te kijken. Hij was heel blij dat ik die zo opgeknapt had. Omdat hij bijna niks meer kon zien heb ik hem een stuk of 15 foto’s van de tuin gegeven op formaat 20×30, zodat hij de paarse, witte en gele vlekken als bloemen kon zien. Hier volgen er een paar van.
Ik heb als een soort trompe d’oeul een grindpaadje gemaakt, hij had daar wilde fantasieën bij waar dat allemaal naartoe zou kunnen lopen.
Midden in de tuin had ik vorig jaar een Lavatera gezet. Die is enorm gegroeid en heeft de hele lente en zomer gebloeid.
Zijn lievelingsplant was een van de laatste planten die ik in de tuin heb gezet: Oost-Indische kers. Ik heb hem nog de eerste bloem ervan kunnen laten zien op de foto. De plant waar hij net als ik een gruwelijke hekel aan had stond toevallig al in zijn tuin en die heb ik min of meer toch gered: een Hortensia. Als kind was hij daar bang van.
De eerste bloem van de Oost-Indische kers.
Veel bruidsluier.
