ELKE DINSDAG EEN OUD BLOG: nr 17

Toen ik een paar dagen geleden helemaal voorin in de metro instapte op station Noorderpark, dat doe ik daar altijd want dan hoef ik op het C.S. minder ver te lopen, ging de deur van de bestuurderscabine open en werd ik door de metrobestuurder die ik kende uitgenodigd om in de cockpit mee te rijden, wat ik natuurlijk met alle soorten van genoegens deed. Ik legde meteen de link naar het verleden toen de metro gebouwd werd. Ik herinnerde me dat ik ongeveer hetzelfde traject gelopen had toen ze een eind op weg waren met de tunnelbuis en die ze op de dag van de bouw voor het publiek ter bezichtiging hadden opengesteld. Daar heb ik 7 jaar geleden een foto-blogje over gemaakt en dat volgt hier in het kader van de wekelijkse plaatsing van oude blogs. Hij is van 28 mei 2014. Ik wist toen nog niet dat het station van waaruit ik liep “Noorderpark” ging heten en daarom noemde ik het blog “VANAF DE SIXHAVEN…”, maar het moet dus eigenlijk ‘VANAF STATION NOORDERPARK….” zijn.

Het gaf een vervreemdend gevoel, alsof ik de tunnelbuis in liep en er tegelijkertijd zoveel jaar later met een bevriende metrobestuurder doorheen reed. Dat gevoel krijg ik nooit zo intens als ik gewoon de metro neem, het werd erg versterkt doordat ik visueel rechtstreeks over het spoor reed. Dat soort dingen helpen mij altijd het inzicht dichter te naderen dat tijd niet bestaat, dat alles er altijd al is. Mijn fotoboek “Heden en verleden, altijd NU” heeft daar ook mee te maken. Heel soms heb ik bij mediteren ook dat gevoel, dat ik opeens al die personen ben waarin mijn ziel is geïncarneerd, zonder dat ik die incarnaties zie overigens, maar wel dat ze er allemaal op een vage manier zijn. Op een onbestemde wijze krijg ik dan het gevoel dat ik BEN. En dat al die personen en ervaringen daarvan allemaal ervaringen zijn van mijn eeuwige zelf.

VAN DE SIXHAVEN TOT HET DAMRAK: ONDERGRONDS

Zondag gelopen. Misschien door de ervaring van zaterdag, maar ik vond het minder spectaculair dan het stuk vanaf het Rokin tot de Vijzelstraat. Ook het station was minder adembenemend hoog dan die van het Rokin en de Vijzelstraat.

Maar toch leuk, geen spijt van.

groeten

René