ELKE DINSDAG EEN OUD BLOG: nr 10

Nu 4 mei op een dinsdag valt vond ik het helemaal toepasselijk om in het kader van mijn wekelijkse herhaalblogs op dinsdag dit blog te herplaatsen. Een van mijn meest persoonlijke blogs. De oorspronkelijke post was van 4 mei 2008 maar ik meen dat ik hem al eens herhaald heb :

EEN ANDER TWEEDE WERELDOORLOG VERHAAL

Ik had nooit gedacht dat ik dit persoonlijke verhaal ooit op internet zou zetten. Waarom nu dan wel? Ik weet het niet helemaal zeker, maar misschien omdat ik ondertussen een aantal bloggers persoonlijk heb ontmoet zodat het vk-blog althans, niet meer zo anoniem is. En ik voor een aantal mensen zélf niet zo anoniem meer ben: ze kunnen weten dat ik geen zweverige lunatic ben maar tamelijk normaal in de omgang. Binnen zekere grenzen dan, maar goed, iedereen heeft wel wát, toch?

Misschien durf ik het nu ook aan omdat het verwerkt leed betreft, hoewel….

In ieder geval werd ik er vandaag weer onverwacht mee geconfronteerd en loop ik sindsdien rond met het idee dat ik het op moet schrijven, hoewel het voor velen wel een ver-van-mijn-bed-show zal zijn, een onzinverhaal waar niemand wat aan heeft. Het zij zo.

Toen ik boodschappen ging doen zag ik hier beneden op de stoep die standaard staan met het verhaal over het Judenviertel, de Joodse wijk die de Nieuwmarktbuurt voor een deel was en als zodanig door de Duitsers in de oorlog werd bestempeld, met de bekende gevolgen vandien. U kunt het op de foto zelf nalezen. Meteen overviel mij weer, totaal onverwacht, dat onbeschrijflijk intense verdriet dat ik nergens van ken, dat ik alleen maar voel als het over Joden in de Tweede Wereldoorlog gaat. Het appelleert aan een diepe emotie geworteld in mijn onderbewuste, een gevoel van totale verlorenheid en wanhoop. Het liefst zou ik ter plekke in een intense huilbui zijn uitgebarsten, maar ik kon het beperken tot wat extra traanvocht.

Waarom raakt dit me zo? Ik weet het en wil het u nu vertellen, al zullen de meeste mensen hier in ongeloof hun schouders over ophalen. Om het te kunnen begrijpen moet je namelijk in reïncarnatie “geloven”. Hele volksstammen weten dat je ziel steeds in een andere persoonlijkheid incarneert, zoals b.v. een paar honderd miljoen Hindoes en Buddhisten, maar hier in het westen is dat slechts een kleine minderheid.

In mijn vorige incarnatie ben ik, in WO II dus, als kind vergast. Ik heb mijn hele leven met dat idee rondgelopen, al had ik er geen beelden bij, alleen gevoel, weten. Toen ik een paar jaar geleden darmklachten en sterke vermoeidheidsverschijnselen had ben ik naar iemand gegaan die middels een biotensor, een soort pendel, mij de juiste medicijnen kon aanwijzen. Na enige tijd die medicijnen geslikt te hebben verdwenen de klachten. Toen het tweede en laatste bezoek bijna voorbij was zei ik haar dat ik nog een ander vraagje had dat niks met die klachten te maken had. Ik vertelde dat ik altijd het idee had gehad in WO II vergast te zijn en of dat klopte.
Ze pendelde dat uit en inderdaad. Ik ben in een langdurige huilbui uitgebarsten maar was daarna ontzettend opgelucht. De twijfel was definitief weg. Ik zei haar dat ik het verder met rust wilde laten, maar dat dit voor mij heel belangrijk geweest was.

Edoch, weer een aantal jaren later kwam ik opnieuw in aanraking met iemand die een biotensor hanteerde en heb dezelfde vraag nogmaals gesteld. En opnieuw hetzelfde antwoord. Alleen hij vertelde er uit eigen beweging nog wat bij. Trauma’s als deze draag je niet in volle hevigheid vanaf je geboorte met je mee, maar komen pas aan de oppervlakte in het huidige leven als ze getriggerd worden. En die trigger was een bepaalde gebeurtenis in november 1991.

Nou ben ik zo’n idioot die al zijn agenda’s nog heeft, dus dat was makkelijk na te checken. Wat bleek? In november 1991 trad ik met de close harmony groep waar ik toen in zat in Duitsland op. Vlak voor we op moesten werden we door onze hypernerveuze Joodse begeleider- dirigent-componist op een onbeschrijflijk groffe manier in het gelid geblaft, zo erg dat we hem, die Joodse man in Duitsland, voor gore fascist hebben uitgemaakt! Voor je zoiets doet moet het heel erg zijn want we waren niet dom en wisten wat we zeiden.

Ik stond perplex toen ik dat optreden in mijn agenda zag staan. Voor mij was dat duidelijk de trigger. De biotensor-man zei ook dat het een inmiddels verwerkt trauma is, waarvan acte.

Voor mij verklaart deze wetenschap heel veel van mijn huidige leven, maar daar ga ik niet op in, dat is echt te persoonlijk voor dit vk-blog. Maar een van de dingen die ik wel kan zeggen is dat ik hierdoor begrijp waarom ik steeds heel betrokken ben bij wat er in Israël gebeurt, ondanks het feit dat ik in dit leven niet joods ben. En waarom ik zo intens verdrietig ben dat de meeste Joden daar niet de stap gezet hebben die na de Tweede Wereldoorlog gezet had kunnen worden, en naar mijn stellige overtuiging gezet had moeten worden. Dat het oog om oog, tand om tand principe verlaten moet worden. Dat er vergeven moet worden. Dat het om de Liefde gaat en niet om overleving. Want je kunt wel fysiek overleven, maar wat heb je daaraan als je ziel inmiddels is gestorven??

Ik heb geen pasklaar antwoord voor het conflict, maar de houding van waaruit het benaderd wordt (overigens van beide kanten, maar omdat ik de meeste affiniteit met de Joden heb steekt me dat het meest), betekent een gemiste kans. En ik gruw bij de gedachte aan het afschuwelijke karma dat hier opgebouwd wordt.

groet
rené