Dat vind ik zelf altijd erg leuk: mensen voor foto’s fotograferen. Het lijkt dan wel of er in 1 foto twee realiteiten bestaan.
Maandag was het relatief warm en heb ik de hele middag door de stad gelopen. En daarbij werd ik een aantal keren met mijn verleden geconfronteerd. Nou is dat natuurlijk niet zo gek als je 43 jaar in een stad woont, je hebt overal wel plekken waar je herinneringen aan hebt. Maar om de een of andere reden kwam dat deze keer flink binnen. Het past wel bij een patroon dat zich de laatste tijd bij mij aandient.
De eerste foto’s zijn nog “gewone” stadsfoto’s zoals ik die altijd maak, daarna volgen er een stuk of vijf met een verhaaltje. Bijna volledig in volgorde van nemen hier geplaatst.
Groetjes
René
Het Singel. Hier wordt gewerkt!
Herengracht. Hier wordt gewerkt!
Zwoel bij 10 graden Celsius.
Eerst wilde ik er een selfie van maken, maar dat werd dus dit. Affiche erachter is van Toneelgroep Maastricht. Ik moest opeens weer aan mijn tijd in Maastricht denken waar ik 3 jaar op de toneelschool heb gezeten. Intensieve tijd met hoogtepunten en dieptepunten waar ik de laatste tijd mee geconfronteerd word. Zoals meer zwarte kanten uit het verleden die zich de laatste tijd aandienen
Dat ziet er leuk uit, moet ik fotograferen, dacht ik.
Wat bleek: dit is de Treeftsteeg, had ik niet herkend omdat ik hem altijd van de andere kant in liep.
Hier kwam ik toen zeer regelmatig bij Jan Everhard die in dit huis woonde. Daar was ik mee bevriend totdat ik er niet meer tegen kon dat hij altijd dronken was. Hij heeft dit pand indertijd verkocht voor maar liefst 360.000 euro hoorde ik later, om voor een deel van dat geld een goedkoop flatje in Amsterdam-Noord te kopen.
Deze mevrouw sprak ik aan, of ze Jan nog kende? Jawel, was dat niet die jongen die van een slok hield? Zij woont zelf 27 jaar in deze steeg! Jan verhuisde toen ik geen contact meer met hem had en heeft nog een korte tijd in zijn nieuwe flat gewoond terwijl de verhuisdozen maar half uitgepakt waren. Toen is hij daar dood gevonden. Had ik hem ondanks alles toch niet moeten helpen vraag ik mij de laatste tijd af. Eigenlijk vind ik nog steeds van niet, maar je verandert hè, twijfels over de dingen die je gedaan hebt!
Dit had ik al vaker gezien maar werd er toch weer door geschokt. Ik ben 15 jaar lid geweest van de Rozenkruisers en die zaten in dit pand. Achterin was de tempel met een eenvoudig podium dat ik wekelijks mocht zuiveren, wat ik een hele eer vond. Ik denk de laatste tijd vaak terug aan die tijd.
Bloemgracht. De halve Bloemgracht was eigendom van een van de “voorgangers” van de Rozenkruisers, en dit is typisch een rozenkruis kunstwerk aan een huis aan die Bloemgracht, dus het zou me niks verbazen als dit pand ook van hem was. Ik heb zelf ooit ook een kunstwerkje gemaakt met een rozenkruis thema, dat was daar toen de gewoonte en werd door meerdere leerlingen gedaan. Het werd dan vervolgens in de etalage in de Hartenstraat gezet om daarna overal in den lande waar rozenkruis vestigingen waren te worden tentoongesteld.
Hier was vroeger de publieks-ingang van het Anne Frankhuis. Dat weet ik omdat ik daar drie maanden gewerkt heb achter de kassa. Dat mocht je maar een korte tijd doen omdat het heel intensief was. De kassa klopte bij mij maar zelden: ik herinner me dat ik een keer f 50 teveel had en een keer f 50 te weinig. Maar in die 1 a 1,5 uur dat je er zat verkocht je voor rond de f 3000 aan kaarten. Wel weet ik dat in de tijd dat ik er werkte iemand van de kassa betrapt werd op het stelen van kassageld. Daar kwamen ze achter omdat er soms bij het controleren van de kaartjes de bedragen werden opgeteld en vergeleken met wat er in de kassa zat.
Nieuwe Leliestraat
Nieuwe Leliestraat
Nieuwe Leliestraat
Brouwersgracht
Zeemeermin op een boot in de Prinsengracht, hoek Brouwersgracht. De breuk uit het verleden werd door mij geheeld, al zijn de littekens nog zichtbaar.
Amsterdam was en is toch een heerlijke stad, ook om te dwalen!
Wis en warratje!