De Rolling Stones 60

Ik word wakker en ik kan maar aan één ding denken: het optreden van de Rolling Stones van gisterenavond in de Johan Cruijff Arena. Het is moeilijk te beschrijven maar het deed verschrikkelijk veel met me. Toen Mick Jagger opkwam ging er een rilling door mij heen, pure opwinding. Ik was vroeger altijd fan van de Stones, nog in de tijd dat je OF voor de Beatles OF voor de Stones was, beiden kon niet. Mijn hele jeugdgevoel kwam naar boven, net alsof ik iets herontdekte dat ik kwijt was geraakt maar er toch nog zat.

Dit was in al die tijd pas de tweede keer dat ik ze live zag, de eerste keer was in 1973, dus bijna een halve eeuw geleden. (Blijkt dus in 1970 geweest te zijn, MEER dan een halve eeuw geleden dus!!). Vorige week vrijdag ben ik met een leeftijdgenote van de tuin naar een voorstelling over volkstuinen geweest in het Nieuwe Delamar en daar bleek dat zij indertijd naar hetzelfde concert was geweest in de RAI. We herinnerden ons allebei dat het niet zo druk was dat je niet naar voren kon lopen tot bijna bij het podium. Nu zat ik met Jan helemaal op de bovenste rij van de tribune tegenover het podium, een heel voetbalveld en die tribune tussen ons en Mick Jagger in. Je mocht geen camera’s meenemen en werd daar streng op gecontroleerd, maar een compactje zonder opschroefbare lens mocht wel. En we hebben allebei een leuke Canon met sterke telelens. De foto’s zijn wel korrelig, maar je kunt wel zien wie er op staan.

Euforisch waren we af en toe, het was een feest, een van de allerleukste dingen die ik de laatste jaren heb meegemaakt. Er komt nog een blogje over waarin ik misschien wat meer over het optreden zeg en de hele feestelijke atmosfeer er omheen, maar dit wilde ik nu even kwijt, nog helemaal in de stemming.

Groetjes

rené