De maan

Meestal fotografeer ik de maan alleen als hij vol is, zoals volgens mij de meeste mensen doen die de maan fotograferen. Maar het was me al eerder opgevallen dat je bij volle maan juist het minste ziet van kraters etc. omdat er dan haast geen schaduwen zijn.
Het meest zie je in het gebied tussen waar hij vol belicht wordt en waar hij geen licht vangt, in het schemergebied zou je kunnen zeggen. Dat is bijvoorbeeld mooi te zien als je foto 1 en foto 2 vergelijkt. Laatst genoemde foto, pal onder deze tekst, is een of twee dagen later genomen dan foto 1 boven deze tekst, en op die foto 2 zie je een reeks kraters die je nauwelijks op foto 1 ziet! Je kan ze wel op foto 1 traceren als je uitgaat van de grote wittige krater met de “stralen” daar links van en dan dezelfde afstand daar rechts van bekijkt.
En toen kreeg ik het idee voor een heel project: heel vaak de maan fotograferen in verschillende stadia van belichting en dan alle goed belichte delen van al die verschillende foto’s tot één maan samenvoegen! Dan krijg je dus een prachtig totaalplaatje.
Maar afgezien van al het werk zie ik er ook van af omdat ik mijn nieuwe fotoprogramma nog lang niet zodanig beheers als mijn vorige en het dus nu gewoon nog niet zou kunnen. Ik bewerk de foto’s die ik nu hier neerzet op de meest elementaire manier. Plakken en knippen kan ik er bijvoorbeeld nog niet mee. Het nieuwe programma heeft trouwens wel een paar zeer sterke punten, waaronder de scherpstelling, die is fenomenaal.
Maar als iemand dit idee wel wil uitwerken: ga je gang. Heel graag dan mij het eindresultaat laten zien, want ik ben daar wel heel benieuwd naar.
Groetjes
rené







