De lockdown in Amsterdam

Gisteren.
Rondje Amsterdam-centrum met Jan.
Zou het bord op foto 1 iets met Corona te maken hebben?
Ja en nee. Daklozen zijn er altijd, dus nee. Maar JA omdat vanwege Corona de noodopvang voor daklozen weer is open gegaan gisteren. Er was een demonstratie van daklozen en sympathisanten voor de STOPERA door welzijns-organisaties zoals We Are Here om die opvang permanent te maken. En terecht natuurlijk, mensen moeten niet op straat hoeven slapen, tenzij ze het zelf willen. Ja dat laatste bestaat ook.
Waarom alles tegenwoordig in het Engels moet is mij een raadsel. Ook die meneer met die Jezus tekst zal wel uit Amerika overgekomen zijn, het ademt niet alleen door de Engelstaligheid een benaderingswijze die volgens mij hier niet zo aanslaat. Ik kan me tenminste niet voorstellen dat een Amsterdammer die deze tekst leest spontaan de Lord gaat praisen, en zijn offer van het kruis.
Verder bleek het zeer stil op straat. Ik had steeds het idee dat het zondag was. Maar dan zag ik mensen aan het werk en dacht ik: o ja, lockdown.
Het zag er triest uit, maar het einde is in zicht, al kan het nog een tijdje duren. Een beetje hetzelfde gevoel als wanneer de kortste dag weer voorbij is en de dagen weer gaan lengen, aanstaande maandag is het alweer 21 december. Je merkt er in het begin niks van maar het psychologische effect is wel degelijk aanwezig.
Groet
René















Ruimte, leegte, kilte, een stad hoort te leven maar nu leeft ieder achter gesloten deuren en ramen. Het is voelbaar op straat, alsof de stad met vakantie is om even op adem te komen of zoiets. Althans, dat maak ik mezelf wijs, want dat is een mooie manier om te hopen dat het eind van de pandemie in zicht is. Dus kan mij goed vinden in het verhaal van René. Terug naar blijdschap, heerlijk hand in hand over straat lopen, waar stelletjes verliefd zijn, waar kinderen kunnen rennen en waar ouderen met of hopelijk zonder rollator blij mogen genieten van het vrolijke uitzicht. God, wat mogen we toch gelukkig zijn als alles weer normaal is. Natuurlijk besef ik mij meer dan ooit dat niets vanzelfsprekend is. De foto’s geven een goed beeld van onze verkilling weer. En dat is zo knap, iedere keer weer ben ik verbaasd over de reportages van René. Ons cultureel erfgoed mag er zuinig op zijn, Fijne feestdagen voor iedereen, groet Riny X